Πολύ συχνά, το πρόσκαιρο σκέφτομαι της ζωής μου
κι αγωνιώ μέσα σ΄αυτό την κάθε ώρα και λεπτό, το πνεύμα το της ποίησης να θρέψω και να ορθώσω.
Γιατί χαρά βαθύτερη και απλούστερη δεν είναι από τα χέρια που όργανο γίνονται ή κρατούνε και σκάβουν, γράφουν, πελεκούν, χαϊδεύουν ή χτυπούνε, απ΄τη ζωή άλλη ζωή να δώσουν και να βρούνε.
Όπως ανάγκη τα κορμιά ζωή να δώσουν έχουν και στέρφα γη οργώνουνε, ποτίζουν και λιπαίνουν, για να πληθύνουν οι ανθοί κι ακέριοι να καρπίσουν
ζωή να γίνει η άβυσσος κι η έρημος περβόλι, έτσι ανάγκη έχουνε την ομορφιά τα μάτια, την μελωδία τα αυτιά, τη νοστιμιά η γλώσσα, κι ο νους την ακριβή μέθη αυτή του ανείπωτου που βρίσκει οστά και σάρκα και πνοή να ειπωθεί, να είναι.
Και του ειπωμένου που λογά σαν τώρα να γεννιέται, με τ΄όνομα το γέρικο μα με κορμί καινούριο, που θα μεριάσει για να βγει μέσα σ΄αυτό τον κόσμο κάθε ιδέα ψεύτικη, παλιά, παρωχημένη.
Ευτυχισμένη μέρα αυτή που πίσω της θ΄αφήσει μια γέννα, ακόμα και μικρή, και πριν καλά να σβήσει όνομα θά ΄χει και ψυχή, του βρέφους-και σημαία.
1:34 π.μ.
Κυριακή, λα' Δεκεμβρίου ,βστ'
Το έτος είναι μια σύλληψη του ανθρώπινου νου για να ορίζει τις περιόδους των εργασιών του πάνω στη γη. Το ταξίδι της γης γύρω από τον ήλιο δεν έχει αφετηρία ούτε τέρμα. Μα μ΄αφορμή αυτή την αυθαιρεσία μας, να ευχηθώ σ΄όσους διαβάζουν τούτες τις γραμμές, αυτός ο νέος κύκλος της γης στη τροχιά της γύρω από τον ήλιο να γίνει με ζωντάνια, με δημιουργικότητα, με ευτυχία στο βίο τους.
Τους ευχαριστώ δε γιατί ακόμα και όταν είναι άγνωστοι, αποτελούν λιμάνια για τα (ανεξάρτητα πια) ταξίδια των γραπτών μου.
Υ.Γ. Το αναλογίστηκα λίγο το αν θα έπρεπε να διαφημίσω μέσα από γραπτά μου, άλλα μου γραπτά, αλλά δε βαριέσαι, η πολλή σκέψη τρώει τον αφέντη.
Oι χειραψίες πιο σφιχτές, τα χαμόγελα πιο εγκάρδια στου φίλου μου το δώμα.
