Στης κώμης σου την ομορφιά
φωλιάζουν ηλιαχτίδες.
Κι όταν τα μάθια σου γελούν,
ούτε κι αν θέλανε μπορούν
να μη μεθύσουν την καρδιά
στο διάβα σου που ήβρες.
Σάββατο, κε' Φλεβάρη ,βστ'
12:30 π.μ.
Η γοητεία σπίτι βρίσκει
σα δοξευτεί από το γητευτή
στον κόρφο του γητευμένου,
τον ευτυχή.
Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2006
Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2006
Το χρώμα των ματιών Μέρος ΙV
Πέρασαν ώρες, και μέρες που έννοιωθα πως αυτή η ενότητα που απ' τις σκέψεις μου δημιουργήθηκε γύρω απ' τα μάτια δεν είχε κλείσει. Και σάμπως μου φαίνεται πως δεν είναι γραφτό της να κλείσει και ποτέ. Πώς να εξαντλήσεις σε δυο γραμμές, σε χίλιες, κι ακόμα πιο πολλές την περιγραφή όλης της γης, της θάλασσας και τ' ουρανού; Στου κάθε ανθρώπου τη ματιά, στα μάτια του, ολάκερος ένας κόσμος βρίσκεται. Και σαν κάνεις να τον δεις, μπορείς να χαθείς εντός του.
Με πόση αφέλεια αλήθεια έγραψα πως αυτού ή του άλλου τα μάτια γαλάζια, καστανά ή πράσινα είναι! Μπορείς να δώσεις ένα χρώμα για τα μάτια ενός ανθρώπου; Μπορείς να περιγράψεις το χρώμα του ουρανού, αν το πεις γαλανό; Το χρώμα της χλόης, αν την πεις πράσινη; Το χρώμα ενός λουλουδιού; Της θάλασσας; Μπορείς με μια λέξη να τα περιγράψεις;
Μόνο αν αδιάφορα κοιτάξεις και ακροθιγώς περιγράψεις, θα χωρέσεις σε μια λέξη μόνο, σε ένα όνομα, αυτό το μοναδικό χρώμα των όμορφων όντων που μας περιστοιχίζουν.
Γιατί του κάθε ενός το χρώμα, θα πρέπει να περιγραφεί ο τόπος, ο χρόνος, τί είναι και με τί μοιάζει. Με την αντανάκλαση πάνω του τού φωτός ποια πνεύματα εγείρονται και ποιο τραγούδι τραγουδούν; Ποια εποχή αναβιώνει;
Αλέξανδρε, κάπου έγραψες πως όλα είναι θέμα χρόνου, ακόμα και το χρώμα των ματιών.
Το πόσο δίκιο έχεις, το είδα στα μάτια των αγαπημένων μου!
Τετάρτη, ιε' Φλεβάρη ,βστ'
02:00 π.μ.
Χειμώνας ηλιόλουστος.
Με πόση αφέλεια αλήθεια έγραψα πως αυτού ή του άλλου τα μάτια γαλάζια, καστανά ή πράσινα είναι! Μπορείς να δώσεις ένα χρώμα για τα μάτια ενός ανθρώπου; Μπορείς να περιγράψεις το χρώμα του ουρανού, αν το πεις γαλανό; Το χρώμα της χλόης, αν την πεις πράσινη; Το χρώμα ενός λουλουδιού; Της θάλασσας; Μπορείς με μια λέξη να τα περιγράψεις;
Μόνο αν αδιάφορα κοιτάξεις και ακροθιγώς περιγράψεις, θα χωρέσεις σε μια λέξη μόνο, σε ένα όνομα, αυτό το μοναδικό χρώμα των όμορφων όντων που μας περιστοιχίζουν.
Γιατί του κάθε ενός το χρώμα, θα πρέπει να περιγραφεί ο τόπος, ο χρόνος, τί είναι και με τί μοιάζει. Με την αντανάκλαση πάνω του τού φωτός ποια πνεύματα εγείρονται και ποιο τραγούδι τραγουδούν; Ποια εποχή αναβιώνει;
Αλέξανδρε, κάπου έγραψες πως όλα είναι θέμα χρόνου, ακόμα και το χρώμα των ματιών.
Το πόσο δίκιο έχεις, το είδα στα μάτια των αγαπημένων μου!
Τετάρτη, ιε' Φλεβάρη ,βστ'
02:00 π.μ.
Χειμώνας ηλιόλουστος.
Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2006
Το χρώμα των ματιών Μέρος ΙΙΙ
Είναι η σκέψη μέσα μου πως έχουμε συγχύσει εντός μας τις έννοιες της διακριτικότητας και της ανοχής. Κι αυτό για να δικαιολογήσουμε την απραξία μας απέναντι σε κάθε τι που δεν είναι εύκολο, μα είναι ωφέλιμο να αντιμετωπιστεί.
Έτσι, μέσα στο τραίνο θα κάνουμε πως δε βλέπουμε αυτόν που φυσάει τον καπνό του τσιγάρου του πάνω μας. Τον άλλο που ζητάει βοήθεια, μα δεν επιθυμούμε να συνεισφέρουμε. Αυτόν που στριμώχνεται ή αυτόν που μας στριμώχνει. Θα κάνουμε πως δεν υπάρχουν και πως δεν μας ενοχλούν και θα κλείσουμε τα μάτια μας. Θα κρύψουμε κι απ' τον εαυτό μας ακόμα τα εμφανή και θ' αρνηθούμε το ότι τα βλέπουμε. Και για να μη καθρεφτιστούν στα μάτια μας όλα όσα δεν υπάρχουν και μαρτυρήσουν στον κόσμο την εθελοτυφλία μας, τα κρύβουμε κι αυτά.
Τα κρύβουμε κι όταν ανεχόμαστε στον εαυτό μας τον ίδιο να φερόμαστε με έναν τρόπο που ξέρουμε καλά πως δεν είναι σωστός. Κάνουμε πως δεν βλέπουμε ούτε τον εαυτό μας, και λέμε αδιάκριτο όποιον εκείνη την ώρα μας κοιτά. Γιατί το τί καθρεφτίζεται στα μάτια μας δε μπορούμε να το κρύψουμε απ' όποιον κοιτά μέσα τους. Κι όποιος κοιτάζει μέσα τους, κι ας μην καταλαβαίνει το παραμικρό απ' την εικόνα, βλέπει τον κόσμο μας γυμνό κι εκτεθειμένο.
Εμείς το ξέρουμε καλά το τί σημαίνουν όλα αυτά τα αντικείμενα πού 'ναι στον κόσμο μέσα των ματιών μας. Άλλοτε φωτισμένα χαρούμενα, άλλοτε θαμμένα, στοιβαγμένα τό 'να πίσω από τ' άλλο στο σκοτάδι.
Όποτε θέλησα να γνωρίσω έναν άνθρωπο, θέλησα να με ξεναγήσει σ' αυτό τον κόσμο, όπως μόνο αυτός θα μπορούσε.
Όποτε θέλησα να γνωρίσω έναν άνθρωπο, τις περισσότερες φορές το θέλησα από θαυμασμό για αυτό τον κόσμο τον άγνωστο.
Τον κόσμο τον χρωματισμένο απ' το φως και το χρώμα των ματιών του.
"Είμαστε Έλληνες,..." μου είχε πει σε μια βόλτα με τα πόδια τριγύρω ένα βράδυ ο Μπάμπης "...με καστανά μαλλιά, και πράσινα μάτια."
Μα τα δικά μου μάτια δεν είναι πράσινα σαν του Μπάμπη, ή άλλων αγαπημένων, κι ας είμαι από τον ίδιο τόπο.
Δευτέρα, στ' Ιανουαρίου ,βστ'
21:53
Βροχές και χιόνια.
Έτσι, μέσα στο τραίνο θα κάνουμε πως δε βλέπουμε αυτόν που φυσάει τον καπνό του τσιγάρου του πάνω μας. Τον άλλο που ζητάει βοήθεια, μα δεν επιθυμούμε να συνεισφέρουμε. Αυτόν που στριμώχνεται ή αυτόν που μας στριμώχνει. Θα κάνουμε πως δεν υπάρχουν και πως δεν μας ενοχλούν και θα κλείσουμε τα μάτια μας. Θα κρύψουμε κι απ' τον εαυτό μας ακόμα τα εμφανή και θ' αρνηθούμε το ότι τα βλέπουμε. Και για να μη καθρεφτιστούν στα μάτια μας όλα όσα δεν υπάρχουν και μαρτυρήσουν στον κόσμο την εθελοτυφλία μας, τα κρύβουμε κι αυτά.
Τα κρύβουμε κι όταν ανεχόμαστε στον εαυτό μας τον ίδιο να φερόμαστε με έναν τρόπο που ξέρουμε καλά πως δεν είναι σωστός. Κάνουμε πως δεν βλέπουμε ούτε τον εαυτό μας, και λέμε αδιάκριτο όποιον εκείνη την ώρα μας κοιτά. Γιατί το τί καθρεφτίζεται στα μάτια μας δε μπορούμε να το κρύψουμε απ' όποιον κοιτά μέσα τους. Κι όποιος κοιτάζει μέσα τους, κι ας μην καταλαβαίνει το παραμικρό απ' την εικόνα, βλέπει τον κόσμο μας γυμνό κι εκτεθειμένο.
Εμείς το ξέρουμε καλά το τί σημαίνουν όλα αυτά τα αντικείμενα πού 'ναι στον κόσμο μέσα των ματιών μας. Άλλοτε φωτισμένα χαρούμενα, άλλοτε θαμμένα, στοιβαγμένα τό 'να πίσω από τ' άλλο στο σκοτάδι.
Όποτε θέλησα να γνωρίσω έναν άνθρωπο, θέλησα να με ξεναγήσει σ' αυτό τον κόσμο, όπως μόνο αυτός θα μπορούσε.
Όποτε θέλησα να γνωρίσω έναν άνθρωπο, τις περισσότερες φορές το θέλησα από θαυμασμό για αυτό τον κόσμο τον άγνωστο.
Τον κόσμο τον χρωματισμένο απ' το φως και το χρώμα των ματιών του.
"Είμαστε Έλληνες,..." μου είχε πει σε μια βόλτα με τα πόδια τριγύρω ένα βράδυ ο Μπάμπης "...με καστανά μαλλιά, και πράσινα μάτια."
Μα τα δικά μου μάτια δεν είναι πράσινα σαν του Μπάμπη, ή άλλων αγαπημένων, κι ας είμαι από τον ίδιο τόπο.
Δευτέρα, στ' Ιανουαρίου ,βστ'
21:53
Βροχές και χιόνια.
Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2006
Το χρώμα των ματιών Μέρος ΙΙ
Πάνε πολλά χρόνια που η Λουκία Μυρτώ μου είχε αναφέρει άλλους που κοιτούσαν μέσα στα μάτια του καλού τους και βλέπαν το είδωλό τους να καθρεφτίζεται σ' αυτά. Της φαινόταν μη πρέπουσα, ή αστεία, ή ανόητη μια τέτοια συμπεριφορά. Αυτό, προφανώς γιατί μπορεί κανείς να διακρίνει μια φιλαυτία σ' αυτή:
Αντί να αντικρίζω το αντικείμενο του πόθου μου, το χρησιμοποιώ για να κοιτάζω εμένα.
Συμφώνησα με την Λουκία Μυρτώ.
Από τότε, κοντεύουν δέκα χρόνια να περάσουν, και δε θα το θυμόμουν αν δεν άκουγα σε ένα τραγούδι ισπανόφωνο τη φράση: "...να με κοιτάξω στα μάτια σου...". Την άκουσα και άλλαξα τη γνώμη μου.
Όταν ο Έρωτας έχει δοξεύσει τους ιούς του, τα βέλη τα φαρμακωμένα, και το φαρμάκι τους έχει ποτίσει το αίμα της καρδιάς, έτσι που να μερώνει τ' άγρια βλέμματα, να γλυκαίνει τις γωνιές του προσώπου και να μεγαλώνει το άνοιγμα των ματιών στη θέα του αγαπημένου, να μοιάζουν τα μάτια παιδικά, αξιαγάπητα, αχόρταγα να αποτυπώνουν μέσα τους την εικόνα του άλλου σα να θέλουν να μείνει αιώνια. Να τους συντροφεύει μπροστά και πίσω από κάθε τι που θα κοιτάξουν από εδώ και στο εξής. Τότε λοιπόν ο ερωτευμένος ψάχνει σ' αυτά τα όμορφα, τα παιδικά, τ' αξιαγάπητα μάτια από το ταίρι του να αναγνωρίσει το είδωλό του. Αυτό όχι όπως κοιτάζει τον καθρέφτη για να χτενίσει τα μαλλιά του, αλλά όπως ανακαλύπτει πως είναι ο ίδιος το αντικείμενο του έρωτα, το φαρμάκι στις φλέβες του έρωτά του.
Κάποιοι λένε πως τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής.
Άλλοι πως ο άνθρωπος που αγαπάμε είναι ο καθρέφτης μας.
Το καθρέφτισμα μας στα μάτια τους είναι το στεφάνωμα του έρωτά μας.
Μπορεί τα λόγια της να μην ήταν αυτά,
αλλά η Λουκία Μυρτώ έχει μάτια καστανά.
Αρχές Φθινοπώρου
Αντί να αντικρίζω το αντικείμενο του πόθου μου, το χρησιμοποιώ για να κοιτάζω εμένα.
Συμφώνησα με την Λουκία Μυρτώ.
Από τότε, κοντεύουν δέκα χρόνια να περάσουν, και δε θα το θυμόμουν αν δεν άκουγα σε ένα τραγούδι ισπανόφωνο τη φράση: "...να με κοιτάξω στα μάτια σου...". Την άκουσα και άλλαξα τη γνώμη μου.
Όταν ο Έρωτας έχει δοξεύσει τους ιούς του, τα βέλη τα φαρμακωμένα, και το φαρμάκι τους έχει ποτίσει το αίμα της καρδιάς, έτσι που να μερώνει τ' άγρια βλέμματα, να γλυκαίνει τις γωνιές του προσώπου και να μεγαλώνει το άνοιγμα των ματιών στη θέα του αγαπημένου, να μοιάζουν τα μάτια παιδικά, αξιαγάπητα, αχόρταγα να αποτυπώνουν μέσα τους την εικόνα του άλλου σα να θέλουν να μείνει αιώνια. Να τους συντροφεύει μπροστά και πίσω από κάθε τι που θα κοιτάξουν από εδώ και στο εξής. Τότε λοιπόν ο ερωτευμένος ψάχνει σ' αυτά τα όμορφα, τα παιδικά, τ' αξιαγάπητα μάτια από το ταίρι του να αναγνωρίσει το είδωλό του. Αυτό όχι όπως κοιτάζει τον καθρέφτη για να χτενίσει τα μαλλιά του, αλλά όπως ανακαλύπτει πως είναι ο ίδιος το αντικείμενο του έρωτα, το φαρμάκι στις φλέβες του έρωτά του.
Κάποιοι λένε πως τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής.
Άλλοι πως ο άνθρωπος που αγαπάμε είναι ο καθρέφτης μας.
Το καθρέφτισμα μας στα μάτια τους είναι το στεφάνωμα του έρωτά μας.
Μπορεί τα λόγια της να μην ήταν αυτά,
αλλά η Λουκία Μυρτώ έχει μάτια καστανά.
Αρχές Φθινοπώρου
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)