Είναι η σκέψη μέσα μου πως έχουμε συγχύσει εντός μας τις έννοιες της διακριτικότητας και της ανοχής. Κι αυτό για να δικαιολογήσουμε την απραξία μας απέναντι σε κάθε τι που δεν είναι εύκολο, μα είναι ωφέλιμο να αντιμετωπιστεί.
Έτσι, μέσα στο τραίνο θα κάνουμε πως δε βλέπουμε αυτόν που φυσάει τον καπνό του τσιγάρου του πάνω μας. Τον άλλο που ζητάει βοήθεια, μα δεν επιθυμούμε να συνεισφέρουμε. Αυτόν που στριμώχνεται ή αυτόν που μας στριμώχνει. Θα κάνουμε πως δεν υπάρχουν και πως δεν μας ενοχλούν και θα κλείσουμε τα μάτια μας. Θα κρύψουμε κι απ' τον εαυτό μας ακόμα τα εμφανή και θ' αρνηθούμε το ότι τα βλέπουμε. Και για να μη καθρεφτιστούν στα μάτια μας όλα όσα δεν υπάρχουν και μαρτυρήσουν στον κόσμο την εθελοτυφλία μας, τα κρύβουμε κι αυτά.
Τα κρύβουμε κι όταν ανεχόμαστε στον εαυτό μας τον ίδιο να φερόμαστε με έναν τρόπο που ξέρουμε καλά πως δεν είναι σωστός. Κάνουμε πως δεν βλέπουμε ούτε τον εαυτό μας, και λέμε αδιάκριτο όποιον εκείνη την ώρα μας κοιτά. Γιατί το τί καθρεφτίζεται στα μάτια μας δε μπορούμε να το κρύψουμε απ' όποιον κοιτά μέσα τους. Κι όποιος κοιτάζει μέσα τους, κι ας μην καταλαβαίνει το παραμικρό απ' την εικόνα, βλέπει τον κόσμο μας γυμνό κι εκτεθειμένο.
Εμείς το ξέρουμε καλά το τί σημαίνουν όλα αυτά τα αντικείμενα πού 'ναι στον κόσμο μέσα των ματιών μας. Άλλοτε φωτισμένα χαρούμενα, άλλοτε θαμμένα, στοιβαγμένα τό 'να πίσω από τ' άλλο στο σκοτάδι.
Όποτε θέλησα να γνωρίσω έναν άνθρωπο, θέλησα να με ξεναγήσει σ' αυτό τον κόσμο, όπως μόνο αυτός θα μπορούσε.
Όποτε θέλησα να γνωρίσω έναν άνθρωπο, τις περισσότερες φορές το θέλησα από θαυμασμό για αυτό τον κόσμο τον άγνωστο.
Τον κόσμο τον χρωματισμένο απ' το φως και το χρώμα των ματιών του.
"Είμαστε Έλληνες,..." μου είχε πει σε μια βόλτα με τα πόδια τριγύρω ένα βράδυ ο Μπάμπης "...με καστανά μαλλιά, και πράσινα μάτια."
Μα τα δικά μου μάτια δεν είναι πράσινα σαν του Μπάμπη, ή άλλων αγαπημένων, κι ας είμαι από τον ίδιο τόπο.
Δευτέρα, στ' Ιανουαρίου ,βστ'
21:53
Βροχές και χιόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου