Πάνε πολλά χρόνια που η Λουκία Μυρτώ μου είχε αναφέρει άλλους που κοιτούσαν μέσα στα μάτια του καλού τους και βλέπαν το είδωλό τους να καθρεφτίζεται σ' αυτά. Της φαινόταν μη πρέπουσα, ή αστεία, ή ανόητη μια τέτοια συμπεριφορά. Αυτό, προφανώς γιατί μπορεί κανείς να διακρίνει μια φιλαυτία σ' αυτή:
Αντί να αντικρίζω το αντικείμενο του πόθου μου, το χρησιμοποιώ για να κοιτάζω εμένα.
Συμφώνησα με την Λουκία Μυρτώ.
Από τότε, κοντεύουν δέκα χρόνια να περάσουν, και δε θα το θυμόμουν αν δεν άκουγα σε ένα τραγούδι ισπανόφωνο τη φράση: "...να με κοιτάξω στα μάτια σου...". Την άκουσα και άλλαξα τη γνώμη μου.
Όταν ο Έρωτας έχει δοξεύσει τους ιούς του, τα βέλη τα φαρμακωμένα, και το φαρμάκι τους έχει ποτίσει το αίμα της καρδιάς, έτσι που να μερώνει τ' άγρια βλέμματα, να γλυκαίνει τις γωνιές του προσώπου και να μεγαλώνει το άνοιγμα των ματιών στη θέα του αγαπημένου, να μοιάζουν τα μάτια παιδικά, αξιαγάπητα, αχόρταγα να αποτυπώνουν μέσα τους την εικόνα του άλλου σα να θέλουν να μείνει αιώνια. Να τους συντροφεύει μπροστά και πίσω από κάθε τι που θα κοιτάξουν από εδώ και στο εξής. Τότε λοιπόν ο ερωτευμένος ψάχνει σ' αυτά τα όμορφα, τα παιδικά, τ' αξιαγάπητα μάτια από το ταίρι του να αναγνωρίσει το είδωλό του. Αυτό όχι όπως κοιτάζει τον καθρέφτη για να χτενίσει τα μαλλιά του, αλλά όπως ανακαλύπτει πως είναι ο ίδιος το αντικείμενο του έρωτα, το φαρμάκι στις φλέβες του έρωτά του.
Κάποιοι λένε πως τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής.
Άλλοι πως ο άνθρωπος που αγαπάμε είναι ο καθρέφτης μας.
Το καθρέφτισμα μας στα μάτια τους είναι το στεφάνωμα του έρωτά μας.
Μπορεί τα λόγια της να μην ήταν αυτά,
αλλά η Λουκία Μυρτώ έχει μάτια καστανά.
Αρχές Φθινοπώρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου