Θυμάμαι πολύ καθαρά μια κουβέντα που μου είχε πει η Γεωργία -πρώην συμμαθήτρια, νυν αγγειοπλάστης- μετά από μια συζήτηση που είχαμε καθήμενοι στις τσιμεντένιες κερκίδες ενός αθλητικού χώρου όπου είχε φιλοξενήσει το σχολείο μας εκείνη την φωτεινή μέρα:
"Πρώτη φορά με κοιτάς στα μάτια"
Θυμάμαι πόση εντύπωση μου έκανε αυτή η παρατήρηση! Γι αυτό εξ' άλλου και μπορώ να την ανακαλέσω ύστερα από τόσα χρόνια.
Δεν έλεγε βέβαια ψέματα, δεν ήταν ανακριβής, το πιστεύω.
Ήταν η πρώτη φορά που στην κουβέντα μου με την Γεωργία συγκεκριμένα, δεν υπήρχε προσπάθεια να δείξω κάτι παραπάνω από τις σκέψεις μου. Ένοιωθα πως είχα τον χώρο να κινηθώ ως εγώ ο ίδιος χωρίς να σκουντουφλήσω πάνω στους καλούς τρόπους και τη σωστή εμφάνιση με τις γωνίες μου. Κι όλα αυτά χωρίς να το ξέρω καν. Γιατί ο νους μου ήταν απορροφημένος από την κουβέντα με τον συνομιλητή μου. Ένας κόσμος ολόκληρος εξαπλωνόταν μπρος στα μάτια μου και κάλυπτε τα ανούσια και τα άσχημα. Δεν μπορούσα να μην του δώσω το ενδιαφέρον μου αμέριστο.
Σε σχέση με πριν, ένας άνθρωπος έπαιρνε τη μορφή ενός ψευδοοικείου χαρακτήρα του περίγυρού μου. Από έναν ψευδοοικείο χαρακτήρα του περίγυρού μου, αναδυόταν ένας άνθρωπος. Ξεπηδούσε όπως η Αθηνά απ' το κεφάλι του Δία.
Μια μεταμόρφωση;
Μια μετουσίωση;
Δικιά του άραγε ή δικιά μου;
Για πρώτη φορά τον κοιτούσα στα μάτια.
Η Γεωργία έχει μάτια καστανά.
Τρίτη, λα' Ιανουαρίου ,βστ'
10:58 μ.μ.
Μισοσυγνεφιασμένη νύχτα
κρύβει το κάθε άστρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου