Είναι πάντα ένας άλλος κόσμος όταν μπαίνω στον σταθμό των υπεραστικών λεωφορείων στον Κηφισσό.
Είναι πρώτα το φως αλλιώτικο κάτω απ' το μεγάλο σκέπαστρο. Να κάνει την μέρα την ηλιόλουστη μοντή να φαίνεται.
Οι ήχοι από τα λεωφορεία, τις ανακοινώσεις, με μια αντήχηση από τις αποστάσεις και τις άδειες περιοχές και οι θόρυβοι των ταξιδιωτών.
Τα μαγαζιά είναι από τα πιο περίεργα του χώρου. Εκεί μπορείς να βρεις δώρα και αντικείμενα θαρρείς ξεχασμένα από τον χρόνο. Τα πρόσωπα των πωλητών να μοιάζουν μ' εκείνα στην Ομόνοια ή στο Μοναστηράκι. Με ξεπλυμένη τη ζεστασιά των μαθιών που μπορεί να σου εμπνεύσει εμπιστοσύνη. Πάντα μ' έφερνε σε άβολη και αμυντική θέση αυτό το βλέμμα, αυτή η συμπεριφορά της ψευδοφιλικότητας. Αυτό το παγωμένο χαμόγελο στα χείλη που δεν είμαι σίγουρος αν άνοιξαν να χαμογελάσουν ή να είναι έτοιμα να δαγκώσουν.
Μα το πιο θαυμαστό είναι ο κόσμος που βρίσκεται εκεί:
Ο κόσμος σε μια αναμονή.
Αναμονή να φύγει. Αναμονή να υποδεχτεί ή να κατευοδώσει κάποιον δικό του. Αναμονή να βγάλει ένα εισιτήριο. Αναμονή να ξεκινήσει το λεωφορείο του.
Όλος ο κόσμος σ' αναμονή.
Άλλος να τρώει, άλλος να κοιμάται, άλλος να ψάχνει μια θέση, άλλος να πίνει τον καφέ του.
Τα τελευταία χρόνια έχει καταλαγιάσει μέσα μου αυτή η δυσφορία και το άγχος της αναμονής που με διακατείχε από παιδί με το που εισερχόμουν σ' αυτό τον χώρο. Σαν περιμέναμε μητέρα και γιοι να φύγουμε για το χωριό, καμμιά φορά μ' έπαιρνε απ' το χέρι στο "παρά πέντε" να πάμε να πάρουμε νερό ή μπισκότα, ή δεν ξέρω τί και φοβόμουν μη φύγει το λεωφορείο και ξεμείνουμε πίσω.
Ήμουν από μικρός ανήσυχος, σ' αυτό δεν της έμοιασα φαίνεται. (Πρακτικό και οικονόμο μυαλό γυναίκας!)
Κι όλη η αναμονή, η ανησυχία, όλα ανακουφιστικά μένουν πίσω στον σταθμό σαν βάζει μπρος και ξεκινάει να βρεί απ' το στέγαστρο το λεωφορείο.
Ξεκινάει το ταξίδι.
Τετάρτη, ιη' Ιανουαρίου ,βστ'
10:55 π.μ.
Στην παραλία της Κορίνθου, στον ήλιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου