Τύφλωση

Πόσες φορές η περιφάνεια δεν τύφλωσε τον άμοιρο εαυτό; Για μια εικόνα του, πολλές φορές εσφαλμένη, πολλές φορές ασαφή και άχαρη, διάλεξε δρόμους - εικόνες, πράξεις, λέξεις - που όλο και πιο μακριά τον οδηγούσαν από τον τόπο που νοσταλγούσε σαν ανάμνηση και ποθούσε σαν επιθυμία.
Μα κάποιες λίγες από αυτές τις φορές, θες η τύχη, θες μια άγνωστη και αφελής δύναμη μέσα του, κατάφερε να δει και να ξεχωρίσει το ξεστράτισμά του αυτό ωστε να διορθώσει τη ρότα του.
Άλλοτε αλώβητος πέρασε αυτή την περιπέτεια, άλλοτε τα βράχια του βυθού σημάδεψαν το κύτος του.
Έμοιαζε κάθε φορά όμως, βαθιά μέσα στην έπαρση της περιφάνειας ο εαυτός να ξεχωρίζει μια αχνή ένδειξη του λάθους. Μα φευ, η τύφλωση αυτή της περιφάνειας εκούσια είναι κι όχι ακούσια και προτιμά να μη δίνει σημασία, βάζει στην άκρη τις ενδείξεις που την πτοούν.
Και μόνο μετά συνειδητοποιεί ο εαυτός την ανάγκη της εγρήγορσης.
Την ανάγκη της αναγνώρισης της έπαρσης που πλανεύει και της επισήμανσης αυτής της ένδειξης, αυτής της άρνησης να ακούσουμε, να δούμε ό,τι γνωρίζουμε ήδη ότι είναι αλήθεια.
Φαίνεται όμως πως αν υπάρχει η θέληση, κάθε φορά και λιγότερο αχνή είναι αυτή η ένδειξη, λιγότερο συναρπαστική η έπαρση, λογότερο τυφλή η περιφάνεια. Μοιάζει όλο αυτό να μεταλλάσσεται σε μια εμψύχωση, σε μια εδραίωση στου νου και την καρδιά όλων των "ναι" των μεγάλων και των μικρών, που ξελευτερώνουν τον εαυτό και το βλέμμα του.
Έτσι που, καθώς έλεγε ο Αρχίλοχος χρόνους και χρόνους πριν, να μη χαίρεται πολύ στις επιτυχίες, ούτε πολύ να λυπάται στις αποτυχίες.
Όλο και πιο κοντά να έρχεται στον τόπο του.

Τετάρτη, ιη' Ιανουαρίου ,βστ'
9:09 π.μ.
Αίθριος, φωτεινός.