Τα ταξίδια φαίνονται να είναι ένας τρόπος να επανακτάς την αίσθηση του εαυτού σου μέσα στον κόσμο. Αν τα ταξίδια δεν είναι τόσο συγκεκριμένα στην διαδρομή και στη χρονική περίοδο που διαδέχονται το ένα το άλλο ωστέ να γίνονται ρουτίνα, και να φθείρεται στα μάτια σου το ενδιαφέρον τους, ή αν μπορείς να έχεις την καινούργια ματιά, ώστε να αναγνωρίζεις τις αποκαλύψεις τους και τα καινούργια τους στοιχεία, μπορούν να είναι, και κατά τη γνώμη μου είναι, μια πηγή ερεθισμάτων για επικοινωνία, ενδοσκόπηση, παρατήρηση και δημιουργία. Καθώς επίσης και μια άσκηση της ακεραιότητας όσων θεωρείς χαρακτηριστικών σου και χαρακτηριστικών του περιβάλλοντός (σου).
Όταν ταξιδεύεις, και δη μόνος σου, ωστέ να μην κλείνεσαι στην ατμόσφαιρα της παρέας σου, συναντάς και γνωρίζεις, από ελάχιστα εως πολύ, νέα πρόσωπα και περιβάλλοντα. Πρόσωπα και περιβάλλοντα που μπορεί να μήν είχες ποτέ μία εικόνα για αυτά, ή να είχες απλά μία εικόνα τους υποθετική. Στο ταξίδι σου λοιπόν έρχεσαι αντιμέτωπος με αυτά. Έρχεσαι σε επαφή με μία έκφανσή τους τουλάχιστον, που μπορεί να καθορίζεται από τον τρόπο που δέχεσαι ή τον τρόπο που ο άλλος, οι άλλοι ή τα άλλα εκτείθεται ή εκτίθενται την κάθε στιγμή. Έτσι παύεις να υποθέτεις και να φαντάζεσαι τον κόσμο και ζεις. Ζεις τον κόσμο, στο μέτρο του κάθε στιγμής δυνατού, και τον εαυτό σου, μέσα στην εικόνα αυτής της ζωής.
Σε αντίθεση με τις στάσιμες περιόδους σου, όπου η επανάληψη αποκρυσταλώνει τα ερεθίσματα και τα αδρανοποιεί, όπως και τις δράσεις σου μέσα σε αυτά, όταν ταξιδεύεις, η ρευστότητα των ερεθισμάτων ρευστοποιεί και την ζωή σου μέσα σε αυτά κα αναδεικνύει τα συστατικά της εικόνας σου που είναι λιγότερο ή περισσότερο εύκαμπτα και εύπλαστα. Χωρίς να μπορώ να δείξω αυτό ή το αντίθετο, έχω την εντύπωση ότι στον χαρακτήρα μας τίποτα δεν είναι απόλυτα σταθερό και αναλλοίωτο. Μου φαίνεται ότι, κατά κάποιον τρόπο, είμαστε εξ' ολοκλήρου μεταβλητοί, και αυτή η εντύπωση μου δώθηκε μέσα από την ταξιδιωτική μου εμπειρία.
Όταν αντιλαμβάνεσαι την αέναη αλλαγή της ζωής, όταν ζεις, όταν αντιλαμβάνεσαι τις διαφορές, όταν ταξιδεύεις, όταν βλέπεις, τίποτα δεν είναι ίδιο. Τα πράγματα μένουν ίδια μόνο όταν δεν τα βλέπουμε, όταν μένουμε στάσιμοι, όταν δεν ζούμε. Και αυτό μόνο στο μυαλό μας, που δεν έχει την τωρινή εικόνα, αλλά, ανίκανο να ενημερωθεί από μόνο του, κρατά τις ξεθωριασμένες φωτογραφίες του.
Όταν ταξιδεύεις, οι εικόνες συνεχώς ανανεώνονται, εμπλουτίζονται και αποκτούν βάθος. Το βάθος της καινούργιας ματιάς. Όταν ταξιδεύεις, ζεις. Το τί ονομάζεται ταξίδι εδώ ίσως να μην ταυτίζεται με την εξήγηση του λήματος των λεξικών, νομίζω όμως ότι έγινε τόσο σαφές και εύπλαστο, όσο και εμείς.
5 σχόλια:
Καλώς ορίσατε σ’ ετούτο το ταξίδι.
«Τα ταξίδια φαίνονται να είναι ένας τρόπος να επανακτάς την αίσθηση του εαυτού σου μέσα στον κόσμο».
Καλώς ήρθες κι από μένα, Iooanni.
Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές.
Καλύτερα να το γράψω εδώ:
Είναι αλήθεια η επιδοκιμασία των άλλων ευχάριστη. Εξ άλλου δεν γραφω κείμενα για να τα διαβάζω μόνο εγώ. Κανείς δεν δημιουργεί για τον εαυτό του μόνο. Ακόμα και αν αυτός για τον οποίο δημιουργεί είναι φανταστικός, η δημιουργία απευθύνεται κάπου.
Ωστόσο θεωρώ ότι δεν είναι σκόπιμο εκ μέρους μου να συμμετέχω σε σχόλια επί των γραφόμενών μου. Προσπαθώ να είμαι σαφής σε ότι γράφω γιατί επιθυμώ όσο περισσότερο γίνεται να γίνω κατανοητός και έτσι να αγγίξω τους άλλους σ' αυτό το σημείο που και εμένα τον ίδιο έκανε να γράψω επειδή το αισθάνθηκα.
Κάποιες άλλες φορές μια ασάφεια στα γραφόμενα μπορεί να φέρει στην επιφάνεια την ερώτηση που υπάρχει μέσα μου και οδηγεί σε μια κατάσταση από μόνη της, χωρίς ακόμα την απάντηση.
Αυτός είναι ο λόγος που δεν επιθυμώ να γράφω σχόλια στο δικό μου blog, αλλά συχνά μου έρχεται η επιθυμία να γράψω σε blog άλλων.
Στη μια περίπτωση νιώθω σαν να μπαλώνω τα ίδια μου τα κείμενα. Στην άλλη, σαν να κάνω ένα σχόλιο, μια παρατήρηση γύρω από μια ομορφιά που μπόρεσα να αναγνωρίσω.
Συμπαθάτε και κατανοήστε με λοιπόν αν δεν απαντώ στα σχόλια με τα οποία βαθιά με τιμάτε.
Ευχάριστο είναι κι ένα τόσο ενάρετο σχόλιο. Αλλά ακριβώς το ενάρετο οφείλει κανείς να σέβεται (βιώνοντάς το συνήθως ως παρουσία και απουσία συγχρόνως).
Ταξίδι είναι κάθε στιγμή της ζωής, γιατί αυτό είναι που μας μένει σαν ανάμνηση, κι ας επαναλαμβάνεται σαν δεσμοφύλακας έξω από το κελί μας.
Το ταξίδι μέσα στο ταξίδι της ζωής είναι ένα παιχνίδι του νου τελικά;
Θέλω να πω ότι το ταξίδι από μια κοσμογονική αντίληψη,υποθέτω, ότι διαγράφει εκτός από μια τρισδιάστατη πορεία , και μια πορεία μέσα στο χρόνο. Μετά από ποιος ξέρει έτη φωτός διαμόρφωσης της ύλης λοιπόν, είμαι εδώ μαζί σου για να συμπεράνω τα εξής: όσο πιο μακριά στοχεύει το ταξίδι ενός ανθρώπου, τόσο προς το παρελθόν του εισχωρεί,και του κόσμου ολόκληρου μαζί. Του ίδιου, από τον οποίο προερχόμαστε όλοι μας.
Το ταξίδι είναι η επιστροφή στις μνήμες του σύμπαντος και του νου ταυτόχρονα.
Είναι η καταγραφή της ιστορίας της άναρχης πορείας αυτού του ατίθασου ζώου που κοιτάει τα άστρα και γράφει ποιήματα.
Αυτή είναι μάλλον η πιο ωραία και γοητευτική πλευρά των ανθρώπων η οποία εφαρμόζει τέλεια πάνω σε μια λέξη: Ταξιδιώτης. Τι περίεργη λέξη θα έλεγε κανείς. Τάξη και ιδιώτης.
Ταξιδιώτες είναι και τα ζώα που αποδημούν. Για τον κοινό άνθρωπο είναι ένα βαθιά ριζωμένο ένστικτο το οποίο υποβόσκει κάτω από έναν πλαστικό, ανθρωποκεντρικό ,υλικό, εγωισμό. Όποιος μπορεί να διαισθανθεί το βάθος της ύπαρξής του, μπορεί να καταλάβει και τα όρια του σύμπαντος.
Είμαστε μικροί θεοί, είμαστε η ύλη, είμαστε η σκόνη που πετάει με τον αέρα. Το υπάρχω προϋποθέτει έναν χωροχρωνικό προσδιορισμό ο οποίος αιώνια μας διαφεύγει σαν Ιθάκη. Τα χιλιάδες βαρέλια με κρασιά που φυλάνε στις αποθήκες τους τα καράβια του νου μας, θα τα ζήλευε κι ο Διόνυσος, αν τολμούσαμε να τα ανοίξουμε όλα με μιας. Θα έπνιγαν τον Ποσειδώνα και θα μας έδινε τη θάλασσα για νύφη. Τόσο δυνατή και άπιαστη είναι η ζωή που ταξιδεύει με τη μορφή αμέτρητων ηλεκτρικών εκενώσεων μέσα στο κεφάλι μας. Είμαστε εμείς οι ίδιοι το ταξίδι μήπως; Τότε ας ενώσουμε τα μονοπάτια μας και ας μην φοβηθούμε ποτέ ξανά επειδή στην άκρη τους περιμένει ύπουλα ο γκρεμός. Πέρα από το μονοπάτι μιας σκέψης, υπάρχει το μονοπάτι μιας άλλης, που πάει πιο μακριά, και που οδηγεί σε μια ακόμα πιο μακρινή σκέψη που σαν δέντρο απλώνεται και χαϊδεύει νοσταλγικά τα ίχνη του παρελθόντος.
Μείνε κοντά στο ταξίδι της σκέψης μας φίλε, συνοδοιπόρε, συνταξιδιώτη, γιατί πάντα θα έχουμε να ανταλλάξουμε καινούριες εικόνες, χνάρια στον κορμό ενός παρελθόντος που συνθέτουμε σαν ένα άστρο στη μήτρα της μνήμης, της ζωής.
Δημοσίευση σχολίου