Τα μέσα δεν κάνουν τον οποιονδήποτε, αν δε βγαίνει από μέσα του

Όλο και πιο συχνά σκέφτομαι πως όταν έχω περιορισμούς στα μέσα για να κάνω κάτι, ασχολούμαι περισσότερο με το κάτι και λιγότερο με τα μέσα.
Σα να λέμε, ψάχνω να βρω το δρόμο να φτάσω στο στόχο μου.

Όταν τα μέσα δεν αποτελούν ζήτημα, μπορεί να σπαταλήσω τον άπειρο χρόνο για να εξαντλήσω (δήθεν) τις δυνατότητές τους.
Και όλο αυτό, εις βάρος του στόχου, της δημιουργικότητας της ευχαρίστησης.

Αυτή η απόκλιση από το παιχνίδι δηλαδή με τα μέσα, που τα κάνει αυτοσκοπό.
Κι έτσι, δουλεύεις υπερωρία για να πληρώσεις το 4x4 και δεν πας κανέναν περίπατο σε κανένα βουνό.
(Λέμε, αν δεν καιγόντουσαν όλα.)
Ψάχνεις τη γραμματοσειρά που θα σε εκφράζει, και δε γράφεις μια κουβέντα να βγει από μέσα σου.
Ψάχνεις τον ιδανικό άνθρωπο, και δε διακρίνεις το ιδανικό στους ανθρώπους.
Κατεβάζεις τους τελευταίους drivers για να λειτουργεί το τελευταίο πρόγραμμα αναπαραγωγής DVD, και δε βλέπεις τις ταινίες που αγόρασες γιατί θεωρούσες αξιόλογες.

Και χάνεις το ταξίδι, τις εικόνες, τις μυρουδιές, τις αισθήσεις και τα συναισθήματα, χάνεις τον προορισμό, γιατί περιμένεις τον καλύτερο άνεμο, το πιο γρήγορο καράβι, τα καινούργια ταξιδιωτικά ρούχα του βασιλιά.

04:29 π.μ.
Παρασκευή, κζ' Ιουλίου ,βζ'

Ζέστη και διακοπές (ρεύματος)
Καλημέρα!

Δικαιολογίες

Με πειράζουν τόσο πολύ οι δικαιολογίες!
Με κουράζουν τόσο πολύ οι δικαιολογίες!

Εχθές το πρωί, στις δύο τα ξημερώματα, μπαίνω σε ένα ταξί να πάω να έρθω στο σπίτι.
Δένω την ζώνη. (Μου το προτείνει και ο ίδιος ο οδηγός).
Αρχίζουμε μια κουβέντα (πρωί-πρωί, αλλά μάλλον το ήθελε για να περνάει η ώρα και να μην αποκοιμιέται στο τιμόνι) για τον σεβασμό στον κ.ο.κ.
"Τα νέα μέτρα..."!
Μου λέει.
"Τίποτα δεν κάνουν"
Του λέω.
"Θα αλλάξουν το σύμπαν"
(όχι αυτολεξεί) Μου λέει.
Και αρχίζει μια κουβέντα γύρω από το αν η λύση για τους ασυνείδητους είναι τα αυστηρότερα πρόστιμα ή όχι.
Του πετάω την ιδέα πως αν ο άλλος είναι ασυνείδητος, ούτε το οικονομικό κόστος θα συνειδητοποιήσει, γιατί απλά είναι ασυνείδητος.
Επίσης, πως ο φόβος δεν είναι μια ασφαλής και στέρεη οδός για να περάσουμε ένα μήνυμα, γιατί μπορεί κάλλιστα να μην υπολογιστεί υπό ορισμένες μεν, πλείστες δε περιπτώσεις.
(Δεν μπήκα στη διαδικασία να του εξηγήσω πως αν ο φόβος ήταν αρκετός για να αναστείλει οτιδήποτε, θα θεωρούσαμε ακόμα πως η γη δεν γυρίζει. Ίσως αυτό να ήταν λάθος, και να απέτρεψε ένα τέλος στην κουβέντα προς όφελός μου, αλλά τέτοια λάθη τα κάνω συχνά, για να είναι ειλικρινής...)
Τότε, μου λέει το εξής:
"Ο Έλληνας, θέλει τον φόβο για να αλλάξει και να κάνει το σωστό."
Αντιστάθηκα του πειρασμού να του πω πως είναι παντελώς ηλίθιος, και άρχισα να του εξηγώ γιατί ένας άνθρωπος, αν ο γνώμονας των πράξεών του είναι ο φόβος, μπορεί να αλλάξει συμπεριφορά ανά πάσα στιγμή, και αυτό που χρειάζεται είναι η συνείδηση των πράξεών του.
Δε θέλησε να ακούσει, μου έκανε τις ίδιες δηλώσεις (ή ερωτήσεις) ξανά και ξανά με άλλα λόγια.

Αυτό που με πείραξε περισσότερο είναι αυτό το φόρτωμα στην ελληνικότητά μας για κάθε ελάττωμα. Αυτό που συνοδεύεται με μια αποχή από το χαρακτηριστικό του Έλληνα κάθε φορά, αυτού που το λέει.
"Οι Έλληνες δεν έχουν καλή οδική συμπεριφορά".
Αυτό σημαίνει:
-Εγώ έχω, οι ΆΛΛΟΙ Έλληνες δεν έχουν.
-Αφού οι άλλοι Έλληνες δεν έχουν, αυτό είναι ελαφρυντικό για να μην έχω κι εγώ.
-Αυτό δεν αλλάζει. Είναι Έλληνες, επομένως ό,τι και να γίνει, το παραπάνω ισχύει.


Θα μπορούσα να ισχυριστώ πως αυτοί που το λένε αυτό είναι Έλληνες, και ως εκ τούτου, ενώ τους λείπουν όλα τα άλλα, έχουν αυτογνωσία.
Μα απλά βρίσκουν μια φτηνή δικαιολογία για να μην κάνουν τίποτα.
"Δεν φταίω εγώ, οι Έλληνες φταίνε".


Άμα θες, άλλαξε την λέξη "Έλληνες" με ό,τι άλλο.
Εθνικότητα,
θρήσκευμα,
πολιτική πεποίθηση,
φύλο,
ηλικία.
Η αδιακρισία μπορεί να έχει οποιαδήποτε μορφή.
Οι δικαιολογίες μπορούν να έχουν οποιαδήποτε αφορμή.

Κατέβηκα από το ταξί.
Συνέχισε το δρόμο του.
Γύρισα και κοιμήθηκα.

05:56 π.μ.
β' Ιουλίου ,βζ'
Χρόνια πολλά Άγγελε