Σ' αυτό το ταξίδι που κάνουμε όλοι,
άλλοι πηγαίνοντας αργά κι άλλοι γρήγορα,
άλλοι με εφόδια κι άλλοι επαίτες,
άλλοι περπατώντας,
άλλοι οδηγώντας,
άλλοι κωπηλατώντας,
άλλοι πετώντας
κι άλλοι κουτσαίνοντας,
έχουμε δυο - τρεις σταθμούς
απ' όπου όλοι θα περάσουμε αργά ή γρήγορα.
Θα γελάσουμε και θα κλάψουμε,
αλλιώτικα ο καθένας στον κάθε σταθμό.
Άλλοι θα τους δουν σα λύτρωση
κι άλλοι σαν καταδίκη.
Σα λιμάνι να ξαποστάσουν
ή σαν θύελλα που τους μαστιγώνει.
Θα κοιταχτούμε,
σαν απαντήσουμε ο ένας τον άλλο,
σαν συνοδοιπόροι,
σαν εμπόδιο ο ένας του άλλου,
σαν σάρκες από τη σάρκα μας,
ή σαν κακές πληγές πυορροούσες.
Άλλοτε ξέροντας, κι άλλοτε αγνοώντας -οι ίδιοι-
πως,
με τους ίδιους (αναπόφευκτους) σταθμούς,
σε άλλες στιγμές και από άλλες ρότες,
με άλλα βλέμματα,
άλλες χροιές και άλλους τόνους,
τυφλοί απέναντι στο τι έπεται,
το ίδιο ταξίδι κάνουμε.
06:10 μ.μ.
Παρασκευή κδ' Αυγούστου ,βζ'
Ζέστη, αέρας και φωτιά.
(Σε άλλη περίπτωση,
θα είχε και μουσική)
1 σχόλιο:
Φωτιά που δε ΜΑΣ άφησε τίποτε... παρά μόνο αποκαϊδια
Γλαρένια δάκρυα
Δημοσίευση σχολίου