Τ' αντικαθρέφτισμα

Πως μπορεί η μνήμη να σου παίξει παιχνίδια!
Είναι πολλά χρόνια τώρα -δεκαετίες- πού 'χω ξεμακρύνει από τον τόπο και ξαναπέρασα ξέροντας πως δε θα βρω τίποτα από όσα σαν όνειρο υπήρχαν μέσα στο μυαλό μου από τόσο δα πιτσιρδέλι.
Θυμόμουν μόνο την ανηφόρα, πηγαίνοντας για το σπίτι, με την πλατιά στροφή στην δεξιά άκρη μιας παραλίας.
Θυμόμουν τον θερινό κινηματογράφο που ήταν απέναντι από το μπαλκόνι μας και βγαίναμε να δούμε ελληνικές ταινίες με τη Βουγιουκλάκη. Αυτές καταλάβαινα, τις ελληνικές. Στη στροφή, στην ανηφόρα ήταν μια ξύλινη βιτρίνα με φωτογραφίες από την ταινία της ημέρας. Τρέχαμε τα πιτσιρίκια πάνω-κάτω στο δρόμο και γεμίζαμε θαυμαστικά τον αέρα: "Θα παίξει αυτό απόψε!" (Από τότε, από τότε που δε θυμάμαι - θυμάμαι τον κινηματογράφο.)
Θυμόμουν "τον φίλο μου τον ξυλουργό"! Απέναντι από το σπίτι μας κι αυτός. Σε ένα μαγαζί με υπόστεγο. Θα πρέπει όταν με έβλεπε να έλεγε "καλώς τον φίλο μου", γιατί έτσι τον έλεγα εγώ. Τον εξίσωνα και τον έκανα φίλο, μιας και δεν ήταν ο "κύριος τάδε", ούτε εγώ ήμουν "ο πιτσιρίκος", μα "ο φίλος". Με κάνει αυτό να σκέφτομαι και να συνειδητοποιώ πως η φιλία χρειάζεται ισότητα.

Τα πράγματα αποδείχτηκαν άλλα από αυτά που νόμιζα.
Η ανηφόρα δεν είναι στη δεξιά, μα στην αριστερή (κοιτώντας από τη θάλασσα) άκρη της παραλίας.
Ο δρόμος δε στρίβει αριστερά, αλλά δεξιά.
Το σπίτι μας, δεν ήταν ανεβαίνοντας αριστερά, μα δεξιά, αλλιώς δε θα ταίριαζε η μεριά του μπαλκονιού που κοίταζε στο δρόμο (και στον κήπο, αλλά πού κήπος τώρα) με την οθόνη του θερινού κινηματογράφου που επίσης ήταν αριστερά αντί δεξιά.
Το υπόστεγο που ήταν "ο φίλος μου ο ξυλουργός", απ' ό,τι μου είπαν, δεν ήταν παρά μια ξύλινη παράγκα.
Τώρα, η οδός Αριστοτέλους είναι γεμάτη με σπίτια χωρίς κήπους, ασφαλτοστρωμένη.
Ο θερινός κινηματογράφος είναι μια ανάμνηση που κάνει την περιπτερού της μιας κάποιας ηλικίας πια, να κουνάει το κεφάλι της χαμογελώντας.
Ο φίλος μου ο ξυλουργός, μοιάζει σαν όνειρο διαλυμένο, λησμονημένο.

Αυτό που μου έκαμε περισσότερο εντύπωση απ' όλα, είναι το ότι οι αναμνήσεις μου ήταν όλες με αντίστροφες κατευθύνσεις.
Σαν ειδομένες μέσα από καθρέφτη.
Τα δεξιά - αριστερά και τούμπαλιν.

Μέχρι εχτές την Τρίτη, θα επέμενα με βεβαιότητα πως, κοιτώντας τη θάλασσα, το Πόρτο Καρράς είναι δεξιά από το Νέο Μαρμαρά.
Δεν είναι.

Τετάρτη, κ' Σεπτεμβρίου ,βστ'
11:43 μ.μ.
Πρέπει να έβρεξε και στη
Θεσσαλονίκη σήμερις...
Ακόμα out of service
και away from home.
Αν φτιάξω τον
ηλεκτρονικό εγκέφαλο
θα έχει και edit με εικονίτσες.