Λόγιαζα: "Σαν έβρισκες αυτούς που τα ίδια "θέλω" μοιραζόσαστε, και αρχίζατε να χτίζετε, να σπέρνετε, να ζυμώνετε και να τρώτε, να μοιράζεστε με όσους άλλους επιθυμούν τον άρτο τον πιο ξάστερων, των πιο λαμπρών σας επιθυμιών, (των επιθυμιών των ίδιων που όλοι οι άνθρωποι κρατούν μέσα τους, μα χαμένοι μες στον τρόμο, για να κάνουν πραγματικότητα, απολύουν) πού θα έβαζες τα όρια;
Και ως πού θα έφτανες για να διαφυλάξεις αυτό το κτίσμα;
Φτάνοντας κάπου θα το διαφύλαττες τάχα, ή παραμένοντας εντός;"
Απ' την ώρα π' αρχίζεις να ζητάς όρια και περιφράξεις στα "θέλω" και τα όνειρα, αρχίζουν να γίνονται βαρύ φορτίο.
Τότε, χωρίς να το καταλάβεις φορές το γιατί, τα μάτια σου που καρφώνονται στο άπειρο δε θέλουν πια το ίδιο τοπίο να πεθυμούν και ψάχνουν κάποιο άλλο,
λιγότερο να μοιάζει με φυλακή, περισσότερο με πλατειά θάλασσα.
02:34 π.μ.
Κυριακή, α' Οκτωβρίου ,βστ'
Το νέο σύστημα ακόμα φτιάχνεται.
Η "παρένθεση" από την Πολιτεία Ευόσμου,
Οδός Μιαούλη
Καλό μήνα!
3 σχόλια:
καλή μέρα να έχετε και καλό Φθινόπωρο εύχομαι. Ασχολήθηκα με το blog σας, και πιστεύω ότι μπορείτε να προσφέρετε τη στρωτή λογική σας και στο δικό μου blog. Έστω και αν δεν συμφωνήσετε με τα άρθρα που θα διαβάσετε, εκεί. Χαιρετώ. Με σεβασμό, Γεράσιμος
Στρωτή λογική???
Μήπως θέλατε να πείτε ποίηση?
Είναι συνώνυμα αυτά?
Ή μήπως ο καθένας βλέπει ότι θέλει να δεί, ότι χρειάζεται?
Καλημέρα και στους δύο.
Επειδή το θέμα των σχολίων δεν αφορά το θέμα του ποστ (είναι πάγια θέση μου να μην σχολιάζω ο ίδιος τα γραπτά μου, το εξηγώ στα σχόλια του πρώτου μου ποστ στο blog αυτό) επιτρέψτε μου να πάρω θέση:
Και τα δύο σχόλια με τιμούν, είτε βρίσκεται(/ε) στρωτή λογική, είτε ποίηση στα γραπτά μου. Είτε ακόμα φαίνεται -και μόνο- να βρίσκεται κάτι παρόμοιο.
Μόλις τα πράγματα ομαλοποιηθούν με τον προσωπικό μου υπολογιστή, οπωσδήποτε θα αναποδώσω την τιμή που μου κάνει η επίσκεψή σας Γεράσιμε, δεν υπόσχομαι όμως πως θα σχολιάσω, ιδίως επώνυμα. Αυτό επειδή αναφέρατε "προσφορά". Πολλές φορές έχω ξεκινήσει να σχολιάζω σε blogs και στο τελευταίο κοίταγμα ανακαλύπτω πως δεν υπάρχει χρεία του σχολίου.
Όσο για τη διαφωνία, πολλές φορές είναι πιο χρήσιμη, πιο εποικοδομητική, υποθέτω από τα γραφόμενά σας πως συμφωνείτε μαζί μου σε αυτό.
Δεσποσύνη μου, Λεμονανθέ, επίτρεψέ μου να κάνω άλλη μια ερώτηση για να συντροφεύει τη δικιά σου:
Μήπως ο καθένας παρατηρεί και δέχεται από όλα τα υπάρχοντα τριγύρω αυτά που περισσότερο τον απασχολούν, αυτά τα οποία του είναι πιότερο οικεία;
Ένα λουλούδι είναι λουλούδι.
Είτε το μυρίσεις και βρεθείς στον αγρό που το μάζεψες, είτε το χωρίσεις στα επιμέρους τμήματά του και παρατηρήσεις τις αντιδράσεις απ' το περιβάλλον του, την αλήθεια του θα βρίσκεις. Κι ας μην είναι συνώνυμα ή ταυτόσημα το ένα με το άλλο.
Η στρωτή λογική και η ποίηση μπορεί να κρατιέται χέρι-χέρι και να αγκαλιάζουν το κάθε τί, τον κάθε έναν. Όπως μου είχε πει (στο περίπου) και μια φίλη πριν λίγες μέρες, "Είναι ωραίο όταν κάτι βρίσκει σημασία σε πολλά πράγματα και θέματα, με πολλούς τρόπους".
Ξανά ευχαριστώ.
Με τιμάτε.
Δημοσίευση σχολίου