Αν είναι λόγος που χύνουμε δάκρυα
την ώρα της ύστατης χαράς,
είναι που μέχρι τη στιγμή της λύτρωσης,
δάκρυ των ματιών δεν ανακούφισε.
Κι ό,τι την ώρα του παλέματος
δε βρήκε τρόπο να ειπωθεί ή να γένει,
σαν κόπασε η τρικυμία και ήρθε ο ήλιος,
ανάβλυσε να διεκδικήσει τη ζωή του.
Οσάν ομοιάζουν τα της ηδονής και του πόνου -
τα της χαράς και της λύπης, αντάμα.
Δευτέρα, ιστ' Οκτωβρίου ,βστ'
1:30 π.μ.
Αψηφώ που κρυώνει
4 σχόλια:
Με πόση ανυπομονησία σε διαβάζω κάθε φορά!
Και τι όμορφη ώρα που γράφεις!
Να αψηφάς....
Κι' εγώ "αψηφώ που κρυώνει" Ioanni, γιατί βρήκα ζεστασιά στην παρεούλα μας που πολύ μου έλειψε.... (Γύρισα σήμερα και ...γεμίζω τα κενά της απουσίας μου)
Καλό μας χειμώνα!!!
Είναι χαρά μεγάλη να ανακαλύπτω πως έχουν αποδέκτες τα γραπτά μου, πέρα από τους "συνεννοημένους" φίλους και γνωστούς. Και τιμή να διαβάζω τα θετικά σχόλια.
Κι ας αργώ να απαντήσω.
Κι ας μη θέλω να επεκταθώ επί του θέματος που απασχολεί το κείμενο στα σχόλια.
Είχα χάσει λίγο την επαφή μετά από μια ιστορία με τον "ηλεκτρονικό μου εγκέφαλο" και δεν την έχω ακόμα ξαναβρεί πλήρως, μα όταν το γράψιμο φαίνεται να έχει αντίκρυσμα σε άλλους, πέρα ακόμα κι από εμένα, γίνεται δυο φορές πιο ευχάριστο. Ξεφεύγει κιόλας από την ανάγκη και γίνεται ευχαρίστηση.
Δεν έχω σαφή την έννοια που θέλω να δώσω αυτή τη στιγμή μέσα μου, επιφυλάσσομαι.
Εν ολίγοις:
ευχαριστώ, τιμή και χαρά μου.
Δεν χρειάζεται... τελικά... πάντα να επεκτεινόμαστε και να εξηγούμε.
Είναι ότι είναι και ότι πάρει ή καταλάβει ο καθένας.
Η ομορφιά υπάρχει πάντα όπου γεννώνται συναισθήματα!
Δημοσίευση σχολίου