Είναι τα σύννεφα λευκά. Όμως στις άκρες,
εκεί που αγγίζουν τ' ουρανού το θαλασσί,
φτιάχνουν σκιές.
Και τα βουνά, τα πιο ψηλά, τα χιονισμένα,
να ταξιδεύουν μοιάζουν τρέχοντας κι αυτά
μες στα κλαδιά
από τα δέντρα που περνούν έξω απ' το τζάμι,
κι αυτοστιγμίς κρύβουν κι αφήνουν να φανεί
η όμορφη γη.
Όταν το βλέμμα το στερέωμα ακουμπάει
που αγναντεύεις κάμπους, δέντρα και βουνά,
σε μια ματιά
ξεχνάς ποιος είσαι, που πηγαίνεις κι από πού.
Και μία αίσθηση -όχι σκέψη- κατακλύζει
όλο το νου:
Πως απ' τ' απέραντο ένα κομμάτι είσαι.
Ένα κομμάτι που ξανάβρε την καρδιά
κι είν' ελαφριά.
εκεί που αγγίζουν τ' ουρανού το θαλασσί,
φτιάχνουν σκιές.
Και τα βουνά, τα πιο ψηλά, τα χιονισμένα,
να ταξιδεύουν μοιάζουν τρέχοντας κι αυτά
μες στα κλαδιά
από τα δέντρα που περνούν έξω απ' το τζάμι,
κι αυτοστιγμίς κρύβουν κι αφήνουν να φανεί
η όμορφη γη.
Όταν το βλέμμα το στερέωμα ακουμπάει
που αγναντεύεις κάμπους, δέντρα και βουνά,
σε μια ματιά
ξεχνάς ποιος είσαι, που πηγαίνεις κι από πού.
Και μία αίσθηση -όχι σκέψη- κατακλύζει
όλο το νου:
Πως απ' τ' απέραντο ένα κομμάτι είσαι.
Ένα κομμάτι που ξανάβρε την καρδιά
κι είν' ελαφριά.
Δευτέρα στ' Νοεμβρίου ,βστ'
11:53 π.μ.
11:53 π.μ.
Ηλιόλουστη μέρα
4 σχόλια:
Σαν ηλιος ξεπρόβαλες και πάλι. Ζέστανες της ψυχής το μέσα.
Καλώς ηρθες!
Είναι τόσο σπάνιο, άνθρωποι, να βιώνουν με τόσο πάθος και βάθος συναισθήματα, εικόνες, γεύσεις, μυρωδιές... αισθήσεις και παραισθήσεις και να έχουν το ταλέντο να μεταλαμπαδεύσουν το γέλιο, το δάκρυ, τα χρώματα, τη ζωή !!!! Να σκαλίζουν....
Να ερωτεύεσαι...
hi Ιωάννης !!
I love watching from the window of the train or the bus all the landscapes that pass quickly, one by one so quickly that one sometimes can even notice the difference among the them, or sometimes one just stands watching through the window receveing all the images avoiding the cualifications, the concepts that can appear on mind. One just lies there, to be penetrated by those indescribable feelings that arise in our bodys, submerging our minds in a lapse, an infinite lapse in time and space.
All those things can do the landscapes with us...
so let enjoy them, just but watching all it's faces.
=)
I came and try to make an effort to read something you write, as you also do with my blog. I really appreciate your effort. It was really difficult for me to find a good greek translator and when I finally found one, it was from those that tranlates all literally, so some words where translated -I think- to the phonetic form of the word.
So I could only catch some parts of your poem ( forget about catching the poetry). But fortunately I could rescue this quote that I liked very much:
"You forget who you are, from where you go also. And a sense - no thought- submerges all the mind"
I will be soon answering your e-mail =)
Bye!!
Well, to answer to such an honor,
I 'll give it a try (without trying
to keep the rhythm) to translate too:
The clouds are white. Yet, on the edges,
where they verge on the sky blue,
shades appears.
And the mountains, the higher, the snowed,
looks like they travel also
among the branches
of the trees that passes outside the window,
and -in an instance- they hide and reveal
the beautiful land.
When the eye meets the firmament
and you stand and watch valleys, trees and mountains,
in a glance
you forget who you are, where you are headed to and from where.
And a feeling -no thought- submerges all the mind:
You are a part of the whole.
A piece that have found its heart
and therefore (the heart) is light as a feather.
Δημοσίευση σχολίου