Ο τρόπος που βλέπεις

Ο άνθρωπος, από τη στιγμή που αρχίζει να αποκτά συνείδηση, και από ακόμα πιο νωρίς, μαθαίνει, προσαρμόζεται, κατηγοριοποιεί, διατυπώνει τους νόμους που (φαινομενικά τουλάχιστον) διέπουν το περιβάλλον του, ώστε ανάλογα να πράττει προς όφελός του.

Μέσα σε αυτή την ανάπτυξη έρχεται να προστεθεί και η θέση των στόχων του. Αναγνωρίζοντας τις συνθήκες που είναι προς όφελός του, βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα, σαν μονάδα ή σαν μέρος ενός ευρύτερου συνόλου, διατυπώνει τις αρχές που κατά την κρίση του θα πρέπει να ενστερνιστεί προκειμένου να δημιουργηθούν αυτές οι συνθήκες, να επιτύχει τους στόχους αυτούς.

Με λίγα λόγια, δημιουργεί το πρίσμα μέσα από το οποίο θεωρεί τον κόσμο. Κατά συνέπεια και τον τρόπο που τον αντιμετωπίζει στην πράξη.

Στην πραγματικότητα, ιδίως όταν στις επιλογές του ανθρώπου δεν συμμετέχουν άλλοι, (υπό την έννοια του "δε λαμβάνονται από κοινού" ή "δεν είναι αποτέλεσμα εξαναγκασμού") οι επιλογές του είναι καθ' όλα σύμφωνες με την θεώρησή του. Ακόμα και οι ανοχές γύρω από αυτή πάνω στην πράξη.
Έτσι λοιπόν, αποτέλεσμα της θεώρησης του εκάστοτε ανθρώπου είναι το αν θα ακολουθεί το ρεύμα των οδών με το αυτοκίνητό του ή θα πηγαίνει ανάποδα. Θεώρηση που έχει βασιστεί στην προσαρμοστικότητα του στο περιβάλλον, στην παρατήρηση, στην δημιουργία αρχών και στην αναγνώριση του ιδίου οφέλους στο αποτέλεσμα της θεωρήσεως αυτής. Αποτέλεσμα της θεωρήσεώς του είναι εξίσου και τα κριτήρια που θα δημιουργήσουν τις εξαιρέσεις της θέσεώς του αυτής και θα τον κάνουν π.χ. να κινηθεί σε έναν μονόδρομο ανάποδα στο ρεύμα.

Όπως λοιπόν, μέσα από την κριτική ανάλυση των εμπειριών και των πληροφοριών μας, συνθέτουμε ένα "πρότυπο συμπεριφοράς" του κόσμου μας προκειμένου να συνυπάρξουμε, έτσι, μέσα από τη γνώση της θεωρήσεώς μας απέναντι στον κόσμο, μπορούμε (τόσο εμείς όσο και οι άλλοι) να αντιληφθούμε τα κίνητρα, τις προθέσεις, τους τρόπους της δράσης μας και να "συνυπάρξουμε" με τον εαυτό και τους άλλους βέλτιστα.


Έχοντας όλα τούτα κατά νου, θεωρώ (εντός και εκτός εισαγωγικών) απαραίτητη για την καλή μου σχέση με τους άλλους την συνειδητοποίηση της θεώρησής τους, το μοίρασμα της δικής μου. Φροντίζω λοιπόν γι' αυτό, το δυνατόν πιο επισταμένα.


Αυτό που δε μπορώ να αντιληφθώ, έτσι ώστε να μπορέσω να το εντάξω στη θεώρησή μου, είναι το πώς και γιατί αναδύεται ένας μορφασμός απαξίωσης όταν πολλές φορές προσπαθώ να επισημάνω και να εξηγήσω την προσωπική μου άποψη των πραγμάτων, συνοδευόμενη από τη φράση: "Αυτά είναι θεωρίες".
Βεβαίως και είναι θεωρίες. Διατυπώνονται για έναν πολύ συγκεκριμένο λόγο και είναι άμεσα συνδεδεμένες με τις πράξεις. Δεν υπάρχει λόγος, το γεγονός ότι είναι θεωρίες καθαυτό, να μας κάνει να τις εκτιμούμε ασήμαντες.

"Αυτά είναι θεωρίες!" Θα πει κάποιος...

3:06 μ.μ.
Παρασκευή, ι' Νοεμβρίου ,βστ'
Χρόνια πολλά Ματίνα,
καλώς να έρθεις Δέσποινα.