...και η συνέχειά του

(συνέχεια από το προηγούμενο)
They listened to him, not agreeing, not denying, but accepting his despair. His words went into their listening silence, and rested there for days, and came back to him changed.

"We can't do anything without each other," he said. "But it's the greedy ones, the cruel ones who hold together and strengthen each other. And those who won't join them stand each alone." The image of Anieb as he had first seen her, a dying woman standing alone in the tower room, was always with him. "Real power goes to waste. Every wizard uses his arts against the others, serving the men of greed. What good can any art be used that way? It's wasted. It goes wrong, or it's thrown away. Like slaves' lives. Nobody can be free alone. Not even a mage. All of them working their magic in prison cells, to gain nothing. There's no way to use power for good."

Ayo closed her hand and opened it palm up, a fleeting sketch of a gesture, of a sign.


Τον άκουσαν, χωρίς να συμφωνούν, ούτε διαφωνώντας, αλλά δεχόμενες την απελπισία του.Τα λόγια του βρήκαν την σιωπή της ακοής τους, και ακουμπήσαν εκεί για μέρες, και γύρισαν πίσω σ' αυτόν αλλαγμένα.

"Δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα ο ένας χωρίς τον άλλο", είπε. "Μα είναι οι φθονεροί, οι σκληροί που στέκονται μαζί και στηρίζονται μεταξύ τους. Κι όσοι δεν συντάσσονται μαζί τους, στέκονται ο καθένας μόνος."
Η πρώτη του εικόνα της Άνιεμπ, μια ετοιμοθάνατη να στέκεται μόνη στο δωμάτιο του πύργου, τον ακολουθούσε πάντα.
"Η αληθινή δύναμη σπαταλιέται. Κάθε μάγος χρησιμοποιεί τις τέχνες του εναντίων των άλλων, υπηρετώντας τους ανθρώπους του φθόνου.
Ποιο το όφελος οποιασδήποτε τέχνης, σε τέτοια χρήση;
Σπαταλιέται. Λανθάνει, ή σκορπίζεται.
Σαν τις ζωές των σκλάβων.
Κανείς δε μπορεί να είναι ελεύθερος μόνος του. Ούτε ένας μάγος.
Όλοι τους εργάζονται τη μαγεία τους στα κελιά της φυλακής, χωρίς κέρδος.
Δεν είναι τρόπος να χρησιμοποιήσουν τη δύναμη για καλό."

Η Άιο έκλεισε την παλάμη της και την άνοιξε προς τα επάνω. Ένα φευγαλέο σχέδιο μιας χειρονομίας, ενός σημαδιού.
(Σ.τ.Μ.: Εμπιστοσύνη)

το απόσπασμα που ήθελα να μοιραστώ...

Αν και όλα τα κείμενα της με κινούν προς έναν ωραίο και εποικοδομητικό τρόπο σκέψης, απόψε (εχθές το βράδυ) στάθηκα στα λόγια που βάζει στο στόμα ενός ήρωα της πρώτης ιστορίας από τις "ιστορίες από την γεοθάλασσα".
(Ο λόγος για την Ούρσουλα Λε Γκεν και το πέμπτο από τα βιβλία της με γενικότερο τίτλο "το έπος της γεοθάλασσας")

Δε θέλω να το σχολιάσω, απλά να το μοιραστώ.

"Trust," the young man said. "Yes. But against— Against them?— Gelluk's gone. Maybe Losen will fall now. Will it make any difference? Will the slaves go free? Will beggars eat? Will justice be done? I think there's an evil in us, in humankind. Trust denies it. Leaps across it. Leaps the chasm. But it's there. And everything we do finally serves evil, because that's what we are. Greed and cruelty. I look at the world, at the forests and the mountain here, the sky, and it's all right, as it should be. But we aren't. People aren't. We're wrong. We do wrong. No animal does wrong. How could they? But we can, and we do. And we never stop."

"Εμπιστοσύνη," είπε ο νεαρός άνδρας.
"Ναι. Μα ενάντια -Ενάντιά τους;-
Ο Γκέλλουκ χάθηκε. Ίσως ο Λούζεν πέσει τώρα.
Θα κάνει αυτό οποιαδήποτε διαφορά;
Θα λευτερωθούν οι σκλάβοι;
Οι ζητιάνοι θα φάνε;
Θα αποδοθεί δικαιοσύνη;
Θαρρώ πως υπάρχει ένα κακό μέσα μας, στην ανθρωπότητα.
Η εμπιστοσύνη το αρνείται.
Το υπερπηδά. Υπερπηδά το χάσμα.
Μα αυτό είναι εκεί.
Και ό,τι κάνουμε τελικά υπηρετεί το κακό,
γιατί αυτό είμαστε. Φθόνος και σκληρότητα.
Κοιτάζω την πλάση,
τα δάση και το βουνό εδώ, τον ουρανό,
και είναι όλα καλά, όπως θά 'πρεπε.
Μα εμείς δεν είμαστε.
Ο κόσμος δεν είναι.
Σφάλουμε. Κάνουμε κακό.
Κανένα ζωντανό δεν κάνει κακό.
Πώς θα μπορούσε;
Μα εμείς μπορούμε,
και το κάνουμε.
Και ποτέ δεν παύουμε."

Το τι γράφει αμέσως μετά, θα το μοιραστώ αργότερα.
Δε θέλω να νομίσετε όμως πως αυτό πρεσβεύει η συγγραφέας.
Ούτε το αντίθετο.
Όπως δεν πρεσβεύει ο Ντοστογιέφσκι (απλά εικάζω) τα όσα σκληρά, μα τόσο τεκμηριωμένα, λέει ο Ιβάν στον Αλεξέι Καραμαζώφ.

02:22
Κυριακή, κβ' Απριλίου ,βζ'

Όχι μόνο εχθές

Εχθές,
μου ήρθε ξανά η σκέψη του.
Είχε αφορμές.
Εγώ τις δημιούργησα.
Ηθελημένα, άθελα,
δε μπορώ να το πω.

"Χαλάρωσε",
μου λέω.
"Χαλάρωσε",
μου είπε αργότερα και η καλή.

Είναι ανάγκη, το ξέρω.
Δεν είμαι ο Άτλαντας,
δεν είμαι ο Ηρακλής.
Δεν αλλάζει ο κόσμος με μιας.

Αλλάζει;

Αυξάνει η εντροπία θα μου πεις...

Εχθές,
μου ήρθε ξανά η σκέψη του.
Και αυτό που θέλησα περισσότερο
ήταν να γράψω
και να παίξω μουσική.

Να μη σηκωθώ σήμερα για τη δουλειά.
Όμορφη δουλειά,
αλλά να:
καταντάει "δουλειά".

Όλα κάνουν κύκλους.
Κάνω κι εγώ.

Ξανά στο "μη χάνεις τη σημασία των πραγμάτων".
Είναι μια μάχη συνεχής,
χωρίς αναπαμό,
χωρίς γδικιωμό,
χωρίς έλεος.

Ο πιο σκληρός αντίπαλος,
ο πιο επίμονος,
εγώ.

Ο πιο φοβερός,
ο τελευταίος.

Εχθές,
μου ήρθε ξανά η σκέψη του.

09:01
Σάββατο, ιδ' Απριλίου ,βζ'
Μεγαλώνει η μέρα.