Όχι μόνο εχθές

Εχθές,
μου ήρθε ξανά η σκέψη του.
Είχε αφορμές.
Εγώ τις δημιούργησα.
Ηθελημένα, άθελα,
δε μπορώ να το πω.

"Χαλάρωσε",
μου λέω.
"Χαλάρωσε",
μου είπε αργότερα και η καλή.

Είναι ανάγκη, το ξέρω.
Δεν είμαι ο Άτλαντας,
δεν είμαι ο Ηρακλής.
Δεν αλλάζει ο κόσμος με μιας.

Αλλάζει;

Αυξάνει η εντροπία θα μου πεις...

Εχθές,
μου ήρθε ξανά η σκέψη του.
Και αυτό που θέλησα περισσότερο
ήταν να γράψω
και να παίξω μουσική.

Να μη σηκωθώ σήμερα για τη δουλειά.
Όμορφη δουλειά,
αλλά να:
καταντάει "δουλειά".

Όλα κάνουν κύκλους.
Κάνω κι εγώ.

Ξανά στο "μη χάνεις τη σημασία των πραγμάτων".
Είναι μια μάχη συνεχής,
χωρίς αναπαμό,
χωρίς γδικιωμό,
χωρίς έλεος.

Ο πιο σκληρός αντίπαλος,
ο πιο επίμονος,
εγώ.

Ο πιο φοβερός,
ο τελευταίος.

Εχθές,
μου ήρθε ξανά η σκέψη του.

09:01
Σάββατο, ιδ' Απριλίου ,βζ'
Μεγαλώνει η μέρα.