Ιστορία έρωτα και αναρχίας

Ο τίτλος αυτός, μόλις πρόλαβε να αντικαταστήσει έναν άλλο τίτλο, που δεν προτίμησα γιατί θα ήταν κατανοητός από ένα άτομο και μόνο. Τον "ο παπάς ο παχύς, έφαγε παχιά φακή".

Την ταινία την είδα πρόσφατα,
πριν από λίγες ώρες συμπλήρωσα την θέασή της,
αν και είχα ξεκινήσει την Κυριακή.
Όλη την ώρα χωρίς ήχο και με υπότιτλους.
(Τα ιταλικά μου είναι στο επίπεδο του ανήξερου)

Δεν θέλω να υποστηρίξω τον έρωτα, ούτε την αναρχία.
Ίσως και νά 'ταν πρόσχημα μονάχα.
Στο κάτω κάτω της γραφής, δε χωράνε υποστυλώματα σε καμία έννοια από τις δύο.
Ερμηνείες ένα σωρό, μα ο βίος τους συναντά την ουσία και την στηρίζει ή την καταποντίζει.
Ήθελα να μοιραστώ μονάχα την ομορφιά που ένοιωσα βλέποντάς την ταινία αυτή,
κι ύστερα,
το πως όταν την άκουσα ήρθε κι έδεσε ο ήχος με την εικόνα.
Τα δυο μαζί με το απόσταγμα του ενός και του άλλου,
με το απόσταγμα και των δυονών μαζί.

Καμιά φορά, φέρνουμε τα λόγια,
τους ήχους,
τις εικόνες
στην εποχή τους για να τις εκτιμήσουμε.
Μα θαρρώ πως είναι λάθος αυτό.

Γιατί θα πρέπει να μετράμε
με αλλονών μέτρα και σταθμά από τα δικά μας
τον κόσμο;
Και τί εκτίμηση να κάνουμε με αυτό τον τρόπο;
Δεν έρχεται αυτός που έβγαλε τα μέτρα και τα σταθμά αυτά
να εκτιμήσει αναλόγως;

Πολλές φορές,
αυτό που γεννάται στην καρδιά μας μέσα από τα πράγματα
ή τους ανθρώπους,
ή τις πράξεις των,
δε μπορεί να στηριχθεί, ούτε να καταποντιστεί από τίποτα άλλο
παρά από την καρδιά που το γέννησε.

Ούτε μετριέται,
ούτε περιγράφεται αναλυτικά.

Μόνο με παρομοιώσεις.
Άλλο να λένε στον έναν κι άλλο στον άλλο,
μα να λένε σε κάθε έναν ξεχωριστά το ίδιο πράμα.

Λατρεύω το άρωμα των λεμονιών.

05:50 π.μ.
κστ' Ιουνίου ,βζ'
Χρονιά πολλά,
πολλά καλά, Κατερίνα.