Για την ώρα άτιτλο

Για κάθε μέρα που περνά, δίχως να κάνει γέννα,
στο φυλλοκάρδια μαχαιριά, που δεν την υπομένα'.
Γιατί αν έχω τη δροσιά, στα χέρια, του ποτάμου,
ποτέ δεν πρέπει να διψώ, ούτε αυτοί κοντά μου.


Δεν 'ξεύρω αν τούτα τα λόγια βρίσκουν απόκριση καμιά
στην οθόνη
(όχι, όχι στην οθόνη, διέγραψέ το, αλλά κράτα το λάθος σα λάθος)
σ' αυτό που ονομάζουνε ψυχή κανενού ανθρώπου.

Έγνοιες είναι που με καταλαμβάνουν καιρούς-καιρούς,
και δεν ημπορώ να τις αποτινάξω από πάνω μου.
Όχι γιατί είναι τόσο φρικαλέες οι ιδέες που γεννούν.
Μα γιατί είναι τόσο επιθυμητές οι ιδέες που αντιστέκουνταί* τους.
Γιατί έχουν υπόσταση και υπάρχουν στη ζωή μου,
το λιγότερο σαν παρελθόν,
το ευτυχέστερο σαν παρόν και μέλλον.

Μου αρέσει να γράφω,
αλλά δεν είναι το γράψιμο που μου αρέσει.
Είναι η ιδέα (ακόμα περισσότερο όταν αποκτά βάση)
πως μέσα από τις αράδες τις λέξεις που μπαίνουν στη σειρά
έστω και ένας, κάπου, κάπως,
βγάζει ένα νόημα.
Κουνάει το κεφάλι του σα να λέει:
"Ναι, τούτο το είδα κι εγώ"

Μ' αρέσουν και οι λέξεις να έχουν μυρουδιά.
Όπως έχουν μυρουδιά τα νιόκοπα ξύλα.
Όπως έχουν μυρουδιά τα βιβλία.
Όπως έχουν μυρουδιά τα χέρια που τρίψαν το φύλλο της λεμονιάς μέσα στους.
Όπως έχουν μυρουδιά οι τσέπες με τη λεβάντα.

Γιατί τότε,
δεν είμαι εγώ ο κύρης του νοήματος.
Δεν είμαι ο κύρης της ομορφιάς που ξεπρόβαλε από το παράθυρο,
και έλαμψε μ' άλλο χρώμα σε κάθε γωνιά.
Μόν' είμαι ο μνηστήρας της,
που κατάφερε να την ξεφανερώσει για να της ρίξει μια ματιά.

Μου λείπει,
μου λείπει,
μου λείπει.

Και με το νερό να τρέχει ανάμεσα στα δάκτυλά μου,
αφού διψώ, είναι ντροπή.
02:54 π.μ.
κε' Ιουνίου ,βζ'

*μη θεωρήσεις το "αντιστέκουμαι" σαν αντιδραστική στάση.
Το χρησιμοποιώ όπως και αυτοί στον παρακάτω διάλογο που κάποτε διάβασα και έκτοτε κράτησα στην καρδιά μου:
-Σκουτελοβαρίσκω σε
-Κι εγώ αντιστέκουμαί σου
που πάει να πει αν δεν το κατάλαβες:
-Σε χαιρετώ
-Κι εγώ στέκομαι απέναντί σου (αντάξιος) στο χαιρετισμό σου