Musafir

Είναι περίεργο λίγο αυτό που συμβαίνει με τις γλώσσες. Κι ύστερα, τόσο φυσικό.
Είσαι στο τραίνο και στο πλάι σου άνθρωποι απ' την άλλη άκρη της γης ή της Ευρώπης, ή των Βαλκανίων, και κάποιες λέξεις, σα νά ΄χουν αναπτύξει άγκιστρα στη ράχη τους, γαντζώνονται στο νου μας και ξυπνάνε έννοιες και εικόνες.

Θες ότι η μητρική μας γλώσσα έχει απλώσει ρίζες ίσαμε την άκρη του κόσμου και τα φύλλα της, οι λέξεις της, αρωματίσανε πολλών άλλων τόπων τις γλώσσες;
Θες ότι η ναυτιλία των Ελλήνων και το εμπόριο εισήγαγαν στο λεξιλόγιό μας λέξεις όπως "καδένες", "φάτσα", "πόρτα", "σίγουρα", "κέφι", "αλέγρος", "μάρκα" και άλλες πολλές;
Θες ότι στην καθημερινότητά μας είναι αναπόσπαστο μέρος τα ακούσματα από χώρες όλου του κόσμου και ο κόσμος έχει μικρύνει;

Ίσως πάλι να είναι το ότι κι αν οι λέξεις αλλάζουν, ο τονισμός έχει πολλά κοινά. Ιδίως σε γλώσσες χωρών που βρίσκονται σε ένα γεωγραφικό χώρο που διευκολύνει την συχνή επικοινωνία και την διαπολιτισμική ανταλλαγή.

Ευχαριστιέμαι να ψάχνω στις λέξεις, στα νοήματα και στον τρόπο τους να αγκιστρωθώ, όχι για να ανασύρω τις εξηγήσεις τους, μα αυτό τον στόχο τους να επιτύχω: την επικοινωνία.

Ωστόσο, το μέσον της επικοινωνίας το οποίο πιο πολύ απ' όλα έχουμε επιτηδεύσει (κι ας μην είναι το πιο δυνατό) είναι ο λόγος. Ο γραπτός περισσότερο και σε συνέχεια ο προφορικός.
Κι αν τον λόγο τον δομούν οι πλίνθοι, οι κέραμοι και τα συνδετικά χαρακτηριστικά τους, έχει πάντα ενδιαφέρον να περιηγείσαι στων διαφορετικών γλωσσών τα κτίσματα. Να ανακαλύπτεις τους ποικίλους τρόπους, ρυθμούς και τεχνοτροπίες, που οι άνθρωποι μηχανεύτηκαν για να φτιάξουν μια εστία για εκείνο το φως που αντικρίζουν κοιτώντας και βλέποντας τον κόσμο εντός και πέρα απ' αυτούς.

01:53 π.μ.
Σάββατο, κβ' Ιουλίου ,βστ'
Οι άνεμοι συνεχίζουν να φυσάνε
μανιασμένα.