Η καλή κουβέντα

Τρεις κουβέντες καλές που έχουν πει για 'μένα με κολάκεψαν τόσο

ώστε να τις θυμάμαι μετά από χρόνια.
Την τρίτη, μου τη θύμισε κάποτε ο φίλος μου ο Ρένος.


Κάποτε βγήκα βόλτα μέχρι το πάρκο περιβαλλοντολογικής ευαισθητοποίησης,
(τότε το λέγαμε εστία)
και στο δρόμο μου μάζευα λουλούδια.
Τέτοια εποχή ήταν.
Γυρνώντας, πέρασα από το σπίτι του αδερφού μου.
Ήταν εκεί η γιαγιά του η Κικίνα.
Στα τελευταία της τότε. Γλυκός άνθρωπος.
Της χάρισα το μπουκέτο με τα λουλούδια
και μου χάρισε μια μαντινάδα:
Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ
για την ευγένειά σου,
κι όσο θα ζούνε τα βουνά,
να ζήσει τ' όνομά σου.


Σε μια γιορτή του, είχε πιει το κάτι τις παραπάνω ο Μπάμπης,
κάτι τον στεναχώρησε, δεν ήταν καλά.
Γυρίζει και λέει στην Αθανασία σα με βλέπει:
Αυτός ρε συ, παίρνει δύναμη από τον εαυτό του.


Είχε έρθει ο Ρένος επισκέπτης σε ένα μάθημα θεωρίας
στο δημοτικό ωδείο Πειραιά, τότε που πήγαινα κι εγώ.
(Γιατί πήγαινε και ο έτερος Καππαδόκης,
και έκανε και αυτός ούτι με την Κατερίνα)
Σε κάποια στιγμή λέει ο δάσκαλος:
Ο Γιάννης είναι κακός μαθητής,
ό,τι του λες, το κρατάει.


Αυτές είναι οι κουβέντες οι καλές που θυμάμαι ακόμη,
μα δεν είμαι βέβαιος τελικά,
κι αναρωτιέμαι σαν τις ξανασκέφτομαι
αν τις εκτιμώ δεόντως;

Οι φωτογραφίες (για τους περίεργους), από το σταθμό Λαρίσης,
από μια "παρένθεση" στο Ίλιον, από το λιμάνι του Πειραιά,
από τη Χρυσοσπηλιώτισσα στο κέντρο της Αθήνας.