Έχω να πω σε έναν άνθρωπο πράγματα πολλά
για σκέψεις, θύμισες, συναισθήματα...
Να του δώσω να με καταλάβει,
γιατί δεν έπεσα στα γόνατα ακόμα.
Μα είναι σκυμένος, κοιτάει στη γη
και δε μπορεί, δε θέλει να με ακούει.
Και πώς να δει να θυμηθεί τον ουρανό;
Πώς να του σφουγγίξω τα δάκρυα με ένα τραγούδι;
Μέσα στη θλίψη της ανημποριάς μου,
σε μια ελπίδα μόνο χαμογελάω:
Να ξυπνήσει το τρομερό θεριό
που επειδή κοιτάει προς τα πάνω,
άνθρωπο το ονόμασαν.
ιζ' Μαρτίου ,βστ'
04:18 π.μ.
Έξω, στον μεγάλο δρόμο τα φώτα σβήσαν.
Απ' τον ουρανό, τον φέγγει η σελήνη.
3 σχόλια:
Πολύ θα ήθελα να μάθω εαν αυτά που γράφεις ειναι δικά σου ή όχι.
Εαν θέλεις μου απαντας
Επειδή δεν επιθυμώ να είμαι σκληρός και ανυποχώρητος. Γιατί δεν έχει νόημα να παραιτείσαι της ανθρωπιάς στο όνομα των αρχών που η ανθρωπιά και το η αξιοπρέπεια θεωρείς πως σου υπαγορεύουν.
Επειδή η ερώτηση δεν άπτεται άμεσα στο θέμα κάποιου κειμένου του blog, (Χρησιμοποιώ επίτηδες το "κειμένου του blog" αντί του "κειμένου μου" για να μην δώσω απάντηση ακόμα) σχολιασμού κειμένου που όπως εξηγώ από το πρώτο κιόλας ποστ δεν επιθυμώ, θα δώσω μια απάντηση, αν και θα αναγνωρίσεις ότι η απάντηση είναι ασαφής.
Ο λόγος που δίνω μια τέτοια απάντηση, είναι ο ίδιος λόγος που κάνω σχόλια σε blog άλλων χωρίς να υπογράφω.
Κάποιος "ανώνυμος" είχε γράψει απαντώντας στην ίδια ερώτηση κάπου αλλού:
Είναι δικιές μας οι αλήθειες μας;
Ναι, όσο και ολάκερος κόσμος!
Και συμφωνώ με αυτό.
Γιατί ο κόσμος ολόκληρος, όπως πολλοί άλλοι είπαν και έγραψαν πριν από εμένα, δε μπορούν να είναι κτήμα κανενός.
Αν γράψω αυτά τα λόγια λοιπόν σαν απάντηση σου, θα είναι δικά μου;
Ξέρεις, μπορεί και να είναι. Δεν θέλω όμως να τα υπογράψω. Και δεν το κάνω.
Είναι ένας-δυο άνθρωποι (Ο Θεός να τους έχει καλά, αν υπάρχει και είναι στο χέρι Του. Δεν έχω στραφεί σε Αυτόν παρά μόνο για να Του ζητήσω να έχει καλά τέτοιους αγαπητούς σε στιγμές αναγνώρισης της αδυναμίας μου. Κι αυτό μέσω πρεσβειών. Μιας και δεν συγκαταλέγω τον εαυτό μου στους θεοσεβούμενους. Ούτε καν στους πιστούς) που με ξέρουν και γνωρίζουν την ύπαρξη αυτού του blog και καμμιά φορά μπαίνουν στο διαδίκτυο και μαθαίνουν "νέα" μου: Κείμενα που δημοσιοποιώ. (Ναι, συνεχίζω να είμαι ασαφής)
Αυτοί οι άνθρωποι, "τα πλούτη μου στον κόσμο" όπως έχω εκμυστηρευτεί σε κάποιους, άλλα όχι σε όλους, μπορεί και να ξέρουν αν αυτά που γράφω είναι βασισμένα σε δικά μου βιώματα, σκέψεις και συναισθήματα. Μα και σε αυτούς αν με ρωτούσαν αυτή την ώρα το ίδιο θα ξαναέλεγα:
"ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ"
Δεν είναι λόγια αυτά που η αξία τους μικραίνει ή μεγαλώνει ανάλογα με το ποιος τα ξεστομίζει (ή τα γράφει). Η αξία τους βρίσκεται μέσα στην καρδιά αυτού που τα ακούει (ή τα διαβάζει).
Αν αυτά τα λόγια αγγίζουν την καρδιά σου, αν αυτές οι αλήθειες φτάνουν να αγγίξουν αυτό που είσαι πέρα από το πρόσωπο, τα χέρια, τα πόδια, τα γεννητικά όργανα, το χρώμα του δέρματος και των μαλλιών, τα χρόνια που πέρασαν από τη μέρα που ευλογήθηκες με το δώρο της ζωής, τότε δεν είναι δικά μου αυτά τα λόγια, είναι δικά σου.
Είναι δικά μας.
Πριν από μιάμιση μέρα η φίλη σου ("τα πλούτη σου στον κόσμο" ίσως) που σε παρέσυρε στο παιχνίδι του blogging έγραψε σε κάποιο σημείο λόγια που ήταν δικά μας. Ξύπνησε την επιθυμία μου να εκδώσω (ναι επιμένω) κάτι πάνω σε αυτά τα λόγια μας από τη σκοπιά του iooanni. Γιατί είναι πιότερο δικά της λόγια; Όταν εκφράζουν και τη δικιά μου αλήθεια δεν είναι εξ ίσου και των δύο;
Ποιος θα μου στερήσει την αλήθεια μου, ή θα προφασιστεί την πατρότητά της;
Σαν τον μικρό πρίγκιπα που απορεί απέναντι σε αυτόν που καταγράφει τα άστρα και για αυτό νομίζει ότι του ανήκουν θα απορήσω στην οποιαδήποτε διεκδίκηση πατρότητας/ιδιοκτησίας ιδεών ή πραγματικοτήτων.
Πιστός σε αυτή την διαυγή (κατά την κρίση μου) σκοπιά των πραγμάτων, θα αμφισβητήσω και την ίδια την πατρότητα/ιδιοκτησία των γραφόμενων στο blog μου (θα επιμένω ως το τέλος). Θα αμφισβητήσω ακόμα και την πατρότητα/ιδιοκτησία του τρόπου γραφής.
Σάμπως γέννησα καμμιά λέξη ο ίδιος (αν εγώ έγραψα ότι διαβάζεις), ή καμμιά σειρά να τις τοποθετώ;
Το χτίσμα της έκφρασης έχει θεμέλια πολύ παλιά και σκέπη που διαμορφώνεται μέρα με τη μέρα.
butterfly, ότι βρίσκεις γραμμένο σε αυτή τη γωνιά του διαδικτύου μπορεί να ή μπορεί να μην είναι δικό μου.
Αλλά για εμένα το σημαντικότερο είναι άλλο, αυτό βαθιά μέσα μου με κάνει να εκδίδω τα λόγια τούτα, όλα τα λόγια που εκδίδω:
Το σημαντικότερο ψυχή (εντός και εκτός εισαγωγικών) είναι αν είναι δικά σου.
Εσύ δίνεις νόημα και αξία στα γραφόμενα. Όχι εγώ.
Αν αυτή η ψυχή πεταρίσει μπρος σε μια αίσθηση που γεννήθηκε από τις λέξεις στη σειρά που βρίσκονται σε αυτό το blog, τότε αυτό το blog αξίζει να υπάρχει. Τότε αυτή η αίσθηση είναι της ψυχής.
Όποια κι αν είναι αυτή.
Όσες άλλες ψυχές κι αν έχει που πετάρισαν μαζί της.
Εγώ, μπορεί σε λίγο να πέσω για ύπνο και να μη σηκωθώ ποτέ ξανά, μα αυτά τα λόγια που βρίσκεις γραμμένα εδώ δε θα χάσουν στο ελάχιστο την αξία που έχουν, όσο μικρή ή μεγάλη κι αν είναι αυτή.
Για εμένα που εκδίδω αυτά τα λόγια, η μεταλαμπάδευση των αισθήσεων, των ιδεών, της αλήθειας που με αγγίξαν και κάναν την καρδιά μου να πεταρίσει είναι πιότερο σημαντική.
Ελπίζω να έρθει η στιγμή που θα διαβάσεις την απάντηση που έγραψα, (ή που έγραψε κάποιος άλλος, αλλά βρήκα κατάλληλη για να απαντήσω με αυτή) και να την αποδεχτείς αρκετά ώστε να συγχωρέσεις την ασάφειά της.
Δεν απάντησα νωρίτερα για τον ίδιο λόγο που έχω απομακρυνθεί από το blog γενικώς τον τελευταίο καιρό:
Με έχει απορροφήσει ένα άλλο γράψιμο, στο οποίο έχω δώσει προτεραιότητα.
Υ.Γ. Στο προσωπικό σου blog ακόμα δεν έχεις επιτρέψει τα ανώνυμα σχόλια. Κρίμα, ήθελα με αφορμή ένα δυο λόγια να γράψω και εγώ (ή κάποιος άλλος, αλλά εγώ να συμφωνήσω και να μεταφέρω την άποψή του) κάποιες σκέψεις. Σε παροτρύνω ξανά να κάνεις αυτή την αλλαγή, έστω και με έλεγχο του τί δημοσιοποιείται εν τέλει.
Μέσα από αυτές τις κουβέντες συνειδητοποιώ και εγώ ο ίδιος πόσο ανάγκη έχω να βρω και να πω στα "πλούτη μου στον κόσμο" ένα-δυο αλήθειες που δεν έχω μοιραστεί μαζί τους.
Από φόβο τις πιο πολλές φορές μήπως και με παρεξηγήσουν μέσα σ' αυτές τις εξομολογήσεις.
Άλλες φορές από φόβο μη με καταλάβουν.
Μέρα με τη μέρα, κάνω προσπάθειες μεγάλες να νικήσω αυτό το θεριό -που όλο και μεγαλώνει όσο το φαντάζομαι χωρίς να το αντιμετωπίζω- του φόβου και μου στερεί την καλοσύνη της πραγματικότητας. Είτε επιθυμητής, είτε όχι. Μα, μη λαθέψεις (για να γυρίσουμε στο θέμα μας), η ανωνυμία ή η άρνηση υιοθεσίας των γραφόμενων εδώ δεν είναι φόβος για την ευθύνη τους. Αντιθέτως, είναι αποδοχή της ευθύνης των γραφόμενων, είτε αυτά είναι γέννημα δικό μου είτε όχι, ακαίριας.
Με ευχές για μια όμορφη Παρασκευή, με ευχές για έναν όμορφο μήνα, προς εσένα ψυχή, και προς τις ψυχές που διαβάζουν αυτά τα λόγια, προς τα "πλούτη μου στον κόσμο", ευχαριστόντας που μου έδωσες την αφορμή να τοποθετήσω εδώ αυτα τα λόγια, θα βάλω εδώ μια τελεία.
Το μόνο που θα πω λόγο κούρασης είναι ότι μπορεί πλέον ο καθένας, ακόμα και ανώνυμα να κάνει σχόλια στο blog μου.
Καληνύχτα
Δημοσίευση σχολίου