Πρώτη Απρίλη

Ήμουν από νωρίς το πρωί όρθιος σήμερα και θα έβλεπα σίγουρα παιδιά, δε θα ξεχνούσα ότι είναι η πρώτη του Απρίλη.
Δεν ξέρω από πού έρχεται και αν είναι "έθιμο", "παράδοση", αυτή η συνήθεια να λέμε ψέματα, να κάνουμε πλάκα κάθε τέτοια μέρα του χρόνου, μα σ' αυτό το έθιμο θα γυρίσω τα νώτα μου.
Όχι γιατί δε μου πάει να λέω ψέματα.
Έχω πει πάρα πολλά στη ζωή μου.
Όχι πολλά, πάρα πολλά.
Και πώς μου πήγε!

Δεν είναι όμως το ψέμα και η κοροϊδία που λείπει από τη ζωή μου, είναι η αλήθεια, η ειλικρίνεια.
Γιατί λοιπόν να ταΐσω το υπερτροφικό μου κομμάτι και να αφήσω να πέσει το ισχνό που έχω ανάγκη του;

Σκέφτηκα λοιπόν το πρωί που έβγαινα από την εξώπορτα του σπιτιού μου στο φως, να πράξω ανάποδα. Ήθελα αντί να πω ένα ψέμα, να πω τουλάχιστον μια αλήθεια στους φίλους που θα συναντούσα. Ή έστω στους αγνώστους. Σ' αυτούς -το ξέρουμε καλά εμείς που γράφουμε ανώνυμα- είναι πιο εύκολο.

Αν δε μπορώ τα δύσκολα με τη μία, ας ασκηθώ στα εύκολα.
Οι αρετές που επιθυμώ, ο εαυτός που αποζητώ δε χτίζεται μέσα σε μια στιγμή.
Ακόμα και η απόφαση να αλλάξω προς το καλύτερο, η συνείδηση ότι χρειάζομαι αλλαγή, καλλιεργούνται λίγο λίγο μέσα μου και ξεφανερώνονται κάποια στιγμή.
Κι όταν γίνει αυτό, θέλει κόπο και συνεχή προσπάθεια η γύμναση του εαυτού που είχε παραμεληθεί.
Δε γίνεται να τρέξω μαραθώνιο με τη μια.
Αυτό που γίνεται, είναι να κρατάω συνεχώς το στόχο μου στο μυαλό.
Βήμα το βήμα μπορεί να καταφέρω να διανύσω τα στάδια.
Αν δε λησμονηθεί ο προορισμός.
Αν δε θαμπώσει η εικόνα του απ' τον ιδρώτα στα μάτια.
Αν δε σβήσει η ηχώ του ανάμεσα στους γογγυσμούς.
Αν δε βουλιάξει και πνιγεί η αίσθηση στον κόπο.


Είναι φορές που είχε φτάσει μέσα μου η ώρα να πω μιαν αλήθεια και τόσο αμάθητος ήμουν να λέω αλήθειες ουσιώδεις, που το στομάχι μου δενότανε κόμπος, οι σκέψεις μου τριγυρίζανε στο νου μου σαν το πιπέρι στο μύλο και με δυσκολεύαν να βρω τις σωστές λέξεις να εκφράσω την πραγματικότητά μου. Τα μάτια μου, η φωνή μου, η κορμοστασιά μου, αλλοιωμένες από την προσπάθεια να ξεσκεπάσω από τα ρούχα του τον εαυτό.
Και με κάποιον μικρό θυμό για όλα αυτά, έναν φόβο.
Σαν ερωτική εξομολόγηση εφήβου τρομαγμένου.

Σε εκείνες τις φορές, δε μπόρεσα πάντα να κρατήσω την προσοχή των ακροατών μου.
Άλλοτε, δε μπόρεσα να τους πείσω πως την πιο βαθιά αλήθεια μου τους αποκάλυπτα.
(Τί δυνατοί, τί φοβεροί ανταγωνιστές τα ψέματά μας στις αλήθειες μας!)
Σ' αυτές τις περιπτώσεις μου έμενε μόνο η ικανοποίηση πως τα κατάφερα να την ξεστομίσω την αλήθεια.
Μα, κακά τα ψέματα, δεν ήταν αυτός ο σκοπός που τα ξεστόμιζα. Μια αλαζονεία που θα με τοποθετούσε στους "ειλικρινείς" και θα με ανέβαζε "...πέρα ψηλά στην τιμή και την πεποίθησή μου...", μα η ανάγκη να με δουν και να με αποδεχτούν για αυτό που πραγματικά βρίσκεται κάτω από τους θώρακες, τα κράνη, τις περικνημίδες, τις ασπίδες, τα γάντια και όλο αυτό το συφερτομάνι που χρησιμοποιώ για προστασία.
Όταν γυμνή αφήνω την αλήθεια μου, είναι για να αγγίξω μ' αυτή και να μ' αγγίξουν.
Να νιώσω.

Υπήρξαν βέβαια με τον καιρό και την προσπάθεια και φορές που η αλήθεια βρήκε τα λόγια, το βλέμμα, την κορμοστασιά και τη φωνή της. Και τότε η χαρά και η ανακούφιση σβύναν όλο το μαύρο από τα ψέματα (τις αλήθειες που δεν ήρθανε ακόμα) παρελθόν.

Υπήρξαν και λίγες, πολύ λίγες φορές που άγγιξα, που με αγγίξαν.
Που ένιωσα.
Αυτές δεν ξέρω αν μπορώ να τις περιγράψω, μα θαρρώ πως δεν είναι ανάγκη.


Από το πρωί όμως μέχρι τα τώρα (θα το πιστέψει κανείς;), ούτε μια κουβέντα δεν έκανα έξω από κουβέντες γύρω από τη μουσική, τα κομμάτια, τα επόμενα μαθήματα, τις δακτυλοθεσίες.
Κι έξω από μελωδίες αλλονών, αλήθειες δικιές μου δεν έδειξα.

Οι πρώτες σκέψεις που ξετυλίχτηκαν, οι πρώτες αλήθειες ίσως, ήταν αυτές που έγραψα εδώ.
Αυτές και, θυμήθηκα τώρα, αυτό που είπα στο Γιάννη, ότι μελετώντας ξανά και ξανά κάποιες μουσικές και ανακαλύπτοντας συνεχώς καινούργια πράγματα, όμορφα σ' αυτές, καινούργιους τρόπους να κοιτάζω, μου μοιάζει πως έγινα καλύτερος άνθρωπος.

Καλό μήνα λοιπόν.

8:28 μ.μ.
Σάββατο, α' Απριλίου ,βστ'

Υπέροχη μέρα,
από την ανατολή
ως τη δύση.