Μαρμαρυγή

Είπα πάλι να περπατήσω γυρίζοντας απ' τη δουλειά και κατέβηκα στον "Άγιο Ελευθέριο". Ήταν ακόμη είκοσι λεπτά να πει το ρολόι έξι τ' απόγευμα. Στάθηκα στη γέφυρα κι αγνάντεψα δυτικά.
Ήταν το φως του ήλιου που χτύπαγε στα παραθύρια και στις θύρες των σπιτιών κι εκσφεντονιζόταν παντού. Έφτανε από χίλια σημεία και στα μάτια μου, να ομοιάζει με τη μαρμαρυγή της θάλασσας.
"Σ' αυτή τη θάλασσα ζω κι εγώ ανάμεσα και περπατώ". Χαμογέλασα μέσα μου πειραχτικά. "Κι άμα διαλύσει ο άνεμος τα σύγνεφα τα πρωινά, τα βροχοφόρα, φτιάχνουν ο ήλιος και το φεγγάρι στα παραθύρια των σπιτιών δρόμους φωτεινούς ν' ακολουθήσω."

6:08 μ.μ.
Μ. Σάββατο, κβ' Απριλίου ,βστ'

Υ.Γ. Ύστερα ξανάσμιξαν τα σύγνεφα και κάνανε σχήματα σα ζωγραφιές του Μιχαήλ Άγγελου.
Όπως είχε πει και ο Γιώργος πριν από χρόνια κοιτώντας ένα ηλιοβασίλεμα:
"Γεια σου ρε Θεέ - Ντα Βίντσι!"