Δυο βήματα απ' το σπίτι μου.
Και σα να μην είχα προσέξει πρωτύτερα ποτέ
αυτή την κολώνα, την αλυσοδεμένη με την θύρα.
Αυτή την θύρα, την αλυσοδεμένη με την κολώνα.
Αυτό τον τοίχο που στηρίζει και ταιριάζει τα δυο.
Αυτό το πράσινο που στεφανώνει τους συζύγους.
Στου Πρωτεσιλάου τον δρόμο,
σ' αυτή την κολώνα, σ' αυτή την θύρα,
τις αλυσοδεμένες μεταξύ τους,
τις γερμένες η μία πάνω στην άλλη,
τον Πρωτεσίλαο και τη Λαοδάμεια
ξάφνου, μετά από τόσα χρόνια εννόησα.
Ο τυφλός κι ο ανόητος.
Μια ευχή να στείλω νοερά,
και να πέσω να κοιμηθώ.
02:50 π.μ.
Τρίτη, στ' Ιουνίου ,βστ'
Πέρα, γαβγίζει ένας σκύλος,
ο δρόμος ήσυχος,
μισό το φεγγάρι
πήρε να δύσει.
Ηρεμία.
2 σχόλια:
Τώρα το πρόσεξες γιατί θυμήθηκες την αλυσίδα από το χαϊμαλί μηπως;
Καλημέρα.
Και "καλημέρα" θα απαντήσω (μισή μέρα μετά).
Από του Λόρκα τα ποιήματα λίγες φράσεις στα ισπανικά βαστώ, μα είναι μια που την είχα κάποτε βάλει στην επιφάνεια εργασίας να μην ξεχάσω τί λέει:
...
Tiene recias cadenas*
mi recuerdo,...
Bαστά σκληρές αλυσίδες
η ανάμνησή μου,
...
[συνεχίζει με κάτι ωραία:
και είναι δεσμώτης το πουλί
που περιγράφει με τρίλιες
το δειλινό.
(στην ελεύθερη μετάφραση του)
τον μπαγάσα πώς τα έγραφε!
Με συνεπαίρνει και ξεστρατίζω.]
Μα εδώ την παρένθεση,
την εξαίρεση,
την αλυσίδα που δεν σκλαβώνει,
ούτε ξεχωρίζει τους μέσα από τους έξω,
μα ένα κάνει,
ενώνει.
Αυτή ήθελα μάλλον να βρω.
Μήπως το ίδιο λέμε;
Δεν ξέρω.
Να το σκεφτώ κι αυτό καμμιά δεκαπενταριά χρόνια...
ο τυφλός κι ο ανόητος.
*Veleta(=ανεμοδείκτης),
Ιούλιος 1920,
Fuente Vaqueros, Granada.
(Είδες που μεταφραστή με κάνανε τα λεξικά; :-Ρ)
Δημοσίευση σχολίου