Μόνος στο δωμάτιο, με φως από το πορτατίφ, κάπνιζα τότε, και μ'άρεσε να στέκομαι να κοιτάζω τον καπνό απ' το τσιγάρο ν' ανεβαίνει. Να παρατηρώ το σημείο της στήλης του καπνού που η ήρεμη ευθεία σπάει και σγουραίνει.
Μοιάζει σαν χορός από ξωτικό που το φουστάνι του το έπλεξε αράχνη.
Έπιασα την κιθάρα και άρχισα να παίζω μια μελωδία.
Δεν ήξερα τι ήταν, άφησα μόνο τον εαυτό μου να παίζει.
Και κύλαγε η μελωδία ανάμεσα απ' τα δάκτυλα σαν το νερό που γλυστράει ανάμεσα απ' τα δάκτυλα κάτω από την πηγή.
Δεν "έβγαζα" τη μελωδία, άκουγα μόνο.
Δεν προσπαθούσα να "παίξω" κάτι, να προσδώσω στο παίξιμο ένα ύφος, να εκφράσω κάτι μ' αυτό.
Αφηνόμουν στο άκουσμα και αυτό μου δημιουργούσε. Δεν τις δημιουργούσα εγώ.
Χωρίς προσπάθεια, χωρίς έγνοια, τίποτα δεν πήγε στραβά. Τίποτα δεν κόμπιασε. Καμία νότα δεν ήταν φάλτσα. Ήρεμα - ήρεμα, η ροή καταλάγιασε. Στάθηκε η εικόνα, ησύχασε το παίξιμο.
Μα αυτή η ώρα - πέντε λεπτά μου φάνηκαν - πέταξε σα να μην ήμουν.
Ξύπνησα από μια μέθη που με άφησε μουδιασμένο και παραξενεμένο.
Αργότερα θα κάνω την περιγραφή στη "λίμνη"
Αυτή η αίσθηση - σα να μην υπάρχω, σα να "είμαι μια άδεια κούπα" που χωράει μέσα της τόσα - με έκανε, την ίδια εποχή που σ' ένα παραμύθι μέσα άλλαζα το γραφικό μου χαρακτήρα, να αλλάξω και τη ρότα μου. Προς τη μουσική να κατευθυνθώ.
Και, ευτυχώς, υπήρξαν στιγμές που ξανάνοιωσα αυτή την απώλεια του εγώ, χωρίς την έλειψη συνείδησης.
Μέσα στις στιγμές της ευτυχίας μου είναι κι αυτή, που τόσο καθόρισε την πορεία της ζωής μου.
10:53 π.μ.
Παρασκευή, 23 Ιουνίου ,βστ'
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου