Εργασία και χαρά

Στην μέχρι τώρα ζωή μου έχω εργαστεί πολλές διαφορετικές εργασίες και έχω δουλέψει πολλές διαφορετικές δουλειές. Άλλες απαιτούσαν σωματική ρώμη κι άλλες όχι. Άλλες δε μπορούσαν να κάνουν χωρίς συγκέντρωση κι άλλες ήταν ξέγνοιαστες και χωρίς ευθύνες.

Με όσες ασχολήθηκα αρκετά, από άποψη χρονικής διάρκειας, σχεδόν σ' όλες μπόρεσα να βρω κάποιο ενδιαφέρον, κάποιο νόημα που να τις μεταμορφώνει σε εργασίες από δουλειές. Και πάντα το ανακάλυπτα, δεν το εφεύρισκα.

Ανάμεσα σ' αυτές τις εργασίες ήταν δυο - τρεις που πριν ακόμη τις κάνω, ήθελα να τις δοκιμάσω. Τις δυο, χαίρομαι να τις κάνω ακόμα και τούτο τον καιρό. Για πόσο ακόμα δε γνωρίζω.

Στα εφηβικά μου χρόνια, ανήσυχος κατά πως το ορίζει η ηλικία, καταπιάστηκα με πολλά.

Τότε άρχισα να γράφω. Έγραφα σκέψεις, παράπονα, προβληματισμούς, όχι χαρές (τουλάχιστον όχι στην αρχή), γιατί ήθελα κάποια ώρα κάποιον να μιλήσω και δεν ήταν κανείς.
Πόσες σελίδες έγραψα κι ύστερα τις έσχισα!

Τότε άρχισα να ασχολούμαι με τη μουσική. Στην κιθάρα του αδερφού μου ακόρντα και πειραματισμοί.

Ασχολήθηκα με τη ζωγραφική και το σχέδιο. Μόνος. Έγω, οι τέμπερες, τα λάδια, το νέφτι, τα μολύβια με τα πολά βήτα.
Η δεύτερη γνωριμία μου με το θηλυκό κορμί (γιατί υπήρχαν και οι πειραματισμοί της παιδικής ηλικίας με τις φιλενάδες) ήταν η σχεδίαση του πάνω στα μπλοκ ακουαρέλας. (Από τότε ξαναμάθαινα να χάνομαι σε δυο πόντους και μόνο, και το σύμπαν ανακάλυπτα πως μπορεί να κλείεται μέσα σ' αυτούς).
Στο χρώμα, "ο τρόμος του κενού". Όχι η ομάδα, αυτή ήταν άλλη. Δεν άφηνα γωνίτσα.

Πάντοτε μ' άρεσαν τα παραμύθια. Οι σούπερ ήρωες και οι ενάρετοι που πάντα νικούσαν. Αμέ!

Το ίδιο και ο κινηματογράφος. Εκεί, μπορούσαν να φανούν τα χρώματα καλύτερα ακόμα κι από τη φαντασία μου. Και, σα να διάβαζα βιβλίο, ανακάλυπτα νέους κόσμους. Πέρα ακόμα κι απ' αυτή τη φαντασία μου τη χαρτογραφημένη.

Αν όλα αυτά βέβαια είχαν τη μαγεία τους για εμένα, αποτελούσαν ένα μυστήριο όλοι αυτοί που ζούσαν απ' τη γραφή, απ' τη μουσική, απ' τη ζωγραφική, απ' το θέατρο, απ' τον κινηματογράφο.

Πού να τό 'ξερα όταν στο χωριό του πατέρα μου θαύμαζα στην πλατεία με τα καφενεία τους ακροβάτες, ότι μετά από χρόνια θα έπαιζα μουσική για θεατρικές παραστάσεις σε πλατείες χωριών και προαύλια σχολείων;
Πού να το φανταζόμουν όταν χανόμουν στα χρώματα και τους ήχους του κινηματογράφου, και κοίταζα την όλο μυστήριο πηγή του φωτός που έπεφτε πάνω στο πανί, πως θ' άκουγα δικιές μου μελωδίες σε ταινίες μικρού μήκους και θα δούλευα μηχανές προβολής;

Ξαφνικά συνειδητοποιείς πως κινείσαι σ' αυτό τον κόσμο που φτιάχνει παραμύθια, και καλείσαι να μην ξεχνάς τη φροντίδα και το νοιάξιμο για τα όνειρα των άλλων, όσο περνά απ' το χέρι σου. Για τα όνειρα των άλλων και για τα δικά σου τα ίδια. Καλείσαι να κρατάς ζωντανή την συναίσθηση του όμορφου σ' αυτό που κάνεις. Είτε συμβάλλοντας στα θεμέλια, είτε στα ακροκέραμα.

Ξεστράτισα, μα όπως είχε πει ωραία ο Βασίλης Ρακόπουλος χρόνια πριν: "γράφουμε με στυλό, όχι με μολύβι. Δεν σβύνουμε τα λάθη μας. Τα δεχόμαστε και προχωράμε". Τ' άλλα που ήθελα να πω, θα τα πω άλλοτε. Αλλού.

01:38 π.μ.
Πέμπτη, η' Ιουνίου ,βστ'
Συνεφιά και αέρας.
Φύσα, φύσα αέρα.
Κι αν είναι να βρέξεις, βρέξε.
Θέλει κι ο αέρας την πάστρα του.

Χρόνια πολλά Πόπη.