Το χαστούκι (μαραμπού)

Δεν θυμάμαι το όνομά της, τα ονόματα συχνά μου διαφεύγουν, μα θυμάμαι την εικόνα της και τον τρόπο που μίλαγε. Τον τρόπο που πείραζε και έκανε ερωτήσεις.

Εκεί, στο Τ.Ε.Ι. του Πειραιά, στο "Happy Family*" δίπλα.
Εγώ είχα ξεκινήσει στο εαρινό εξάμηνο μετεγγεγραμένος από το ανάλογο Τ.Ε.Ι. Κοζάνης. Αυτή ήταν στη Σ.Δ.Ο. Ήταν κάποιο καιρό εκεί.

Στον μεγάλο κύκλο της παρέας δεν άργησα να μπω. Όπου έβρισκα φρίκουλα, χαβαλετζήδες, μακρυμάλληδες με μπύρες, τσιγάρα κι όργανα στα χέρια, ήμουν στο στοιχείο μου. Συνήθιζα να φοράω μια μαργαρίτα στ' αυτί κι ένα μαντήλι, μια "μπαντάνα" κόκκινη, ή άλλοτε μαύρη, στη ζώνη, δεμένη με δικό μου τρόπο. Χαϊμαλιά, ζωγραφισμένα ρούχα και παπούτσια, λιωμένα από τη σκληρή χρήση. Κάποιον καιρό άρβυλα.

Κάποιες φορές μου ζήτησε να της δώσω ένα συγκεκριμένο μεταγιόν. Χάλκινο, με στολίδια φτιαγμένα από σύρμα και χαντρούλες, στρόγγυλο.

Εγώ τ' αρνιόμουν. Μ' άρεσε αυτό το μεταγιόν, μα δεν ήταν αυτό. Δε θά 'ταν ούτε το πρώτο, ούτε το τελευταίο αντικείμενο που θα χάριζα ιδίως επειδή θα μ' άρεσε. Ήταν το ότι δεν την είχα σε εκτίμηση.
Δεν ήταν ντυμένη έξαλλα και βαφόταν, και την έπαιρνα για ελαφρόμυαλη, ο ελαφρόμυαλος.
Την ίδια προκατάληψη που είχα χορτάσει λόγω της εμφάνισής μου, την ξέρναγα τώρα πάνω σ' άλλους ο ανίδεος.

Κάποια μέρα που δεν είχα διάθεση, ξανά μου ζήτησε να της δώσω το μεταγιόν. Της τό 'δωσα, και στην ερώτησή της την διαβαβαίωσα πως ήμουν σίγουρος.
"Ώχου πια, ξεμπέρδεψα μ' αυτή την ιστορία." Είπες μέσα σου ηλίθιε.

Μετά από δυο - τρείς μέρες με βρήκε και με πήρε παραπέρα να μου μιλήσει ιδιαιτέρως.
Μού 'πε πως το προηγούμενο βράδυ της έπιασε κουβέντα το στολίδι και της είπε πως της το έδωσα μεν εγώ, μα αυτό δεν ήθελε να είναι μαζί της, παρά να γυρίσει σ' εμένα.
Μου μίλαγε με τον τρόπο που εξηγούμε τα πράγματα στα μικρά παιδιά: Με απλά λόγια και δίνοντας σημασία στις λέξεις και τον τονισμό.

Μού 'βαλε ύστερα το μεταγιόν στο χέρι και γυρίσαμε στις καρέκλες, δίπλα στο "Happy Family".

Οι δακτυλιές από τούτη την σφαλιάρα μένουν ακόμη κόκκινες στου φουσκωμένου εγωισμού μου το μάγουλο. Και αυτός ο άνθρωπος αποτέλεσε μάθημα στη ζωή μου πολίτιμο. Απ' αυτά που καλό είναι να επαναλαμβάνουμε στο νου μας κάθε τόσο.

Με την κοπέλα χαθήκαμε αμέσως μετά. Άφησα ύστερα και τη σχολή, για χάρη της μουσικής.

Τώρα, μετά από τόσα χρόνια πέρασε κι η ιδέα απ' το μυαλό μου: "Μήπως δεν τό 'θελε το μεταγιόν πραγματικά, μα το να της το χαρίσω μόνο;"
Δεν ξέρω, κι ούτε ποτέ θα μάθω.
Αυτό που έμαθα μοναχά είναι πως ξέρω πολύ λίγα και βλέπω ακόμη λιγότερα για να μπορώ να κρίνω ανθρώπους.

*Ένα διαχειριζόμενο από φοιτητές καφενείο στο διάδρομο ή στο προαύλιο. Έξω από το κυλικείο. Πριν χρόνια.

0:16 π.μ. γ' Ιουνίου ,βστ'
Ηρεμία.